Requiem: Hoofdstuk 25
Na het bezoekje bij Gerekko waren we bij Stephen in het Oji gestrand. Gekko was trouwens het liefst alleen als hij zich op een nieuwe opdracht stortte en onze aanwezigheid, al was die goedbedoeld, zou hem enkel enerveren en afleiden. Wist ik uit ervaring! Vooraleer we ons elk naar onze thuisstek begaven, wilden we er zeker van zijn dat alles in orde was met Stephen. Moest er iemand bij hem blijven na de emotionele momenten van de laatste dagen? Nauwelijks een kwartier later, we hadden juist besloten dat onze vriend uit de Oude Wereld ondertussen weer strijdlustig genoeg was en we hem zonder zorgen alleen konden achterlaten, hoorden we een gestommel op de gang.
Een staccato geklop op de deur deed ons uit onze gedachten opschrikken. Het geluid van problemen! Stephen keek geschrokken naar mij. Eagle Eye en Ji Lang veerden recht uit hun zetel. Misschien was het iemand van de ambassade voor Stephen, schoot het mij door het hoofd. Mijn zesde zintuig dat de laatste tijd overuren maakte, vertelde mij echter helemaal iets anders. Ik fluisterde even iets in Stephens oor en hij knikte. Samen met Eagle Eye en Ji verstopte we ons in de slaapkamer van Stephen en hielden ons zo stil mogelijk. Ik hoopte dat Stephen de bezoeker kon afschepen, anders zagen we wel hoe het afliep. We hoorden hem de deur openen.
‘Veiligheidsdienst, Meneer March. Open de deur alstublieft!’ Een korte pauze waarschijnlijk waarbij de mannenstemmen zich legitimeerden. ‘Hoofdinspecteur Norino Vastai vraagt vriendelijk doch nadrukkelijk of u met ons wil meegaan om enkele vragen te beantwoorden. Wij moesten u meedelen dat er nieuwe elementen zijn opgedoken in het dossier van de moordenaar op uw halfzus Suzy Chang. Hij stelt voor om die samen met u door te nemen.’
Stephen probeerde even om het verzoek van Norino Vastai van hem af te schuiven en te beloven dat hij ’s anderdaags wel langs zou komen op het hoofdkwartier maar de mannen drongen aan. ‘Oké, als het dan niet anders kan, ik neem nog even mijn vest.’ Blijkbaar zag Stephen geen andere mogelijkheid dan mee te gaan zonder onze veiligheid in het gedrang te brengen en te moeten uitleggen waarom wij ons in de slaapkamer verscholen. Als de mannen onraad vermoedden en het appartement onderzochten, dan hingen we en zouden we veel uit te leggen hebben. Stephen daarentegen bevond zich op de plaats waar hij hoorde te zijn, in zijn eigen appartement in het Oji Hotel. We hoorden nog wat gemompel en een stoel verschuiven. Waarschijnlijk de stoel waaraan de vest van Stephen hing en daarna volgde een drukkende stilte. We wachtten zeker nog tien minuten voor we zo geluidloos als mogelijk de deur van de slaapkamer op een kier openden en tot onze geruststelling bemerkten dat iedereen inderdaad was vertrokken.
