Requiem: Hoofdstuk 27

Jack had de ingang gevonden. Hij controleerde het toestelletje aan zijn pols. De radioactiviteit was gestegen op weg naar het hol in de rots waarvoor hij zich nu bevond. Voorlopig was hij veilig door de voorbereidende medische maatregelen die hij had getroffen. De gps-signalen van Michael hadden hem naar deze plaats geleid. Hij deed zijn nachtkijker niet op maar gebruikte een kleine potloodlamp die hij aanklikte en stapte de gang binnen. Hij keek na een twintigtal meter terug op zijn stralingsmeter en tikte verbaasd op het scherm maar de waarden bleven juist nog in de veilige zone, dus een stuk minder dan bij de ingang. Hoe verder hij vorderde in de gang die naar beneden leidde, hoe meer de straling daalde.

Hij nam zijn mes uit het foedraal aan zijn been en tikte eerst met het heft op de wanden en schraapte vervolgens een staal met het mes van de muur. Via een toestelletje dat werkte op basis van massaspectometrie en dat tot de standaarduitrusting van een moderne spion op veldmissie hoorde, controleerde hij de samenstelling van het staal. Pb las hij op het lcd-scherm van het kleinood. Lood! Dat was natuurlijk de verklaring van de metingen. Wie had hier al het werk verricht om deze meterslange gangen te bekleden met dit straling werende metaal? Het moest jaren gekost hebben en vooral heel wat mensenlevens. Of waren er mensen voorzienig geweest en deze ruimte gebouwd vóór de Grote Oorlog, in het geval dat er iets misliep? Had Michael gebruik gemaakt van deze bestaande faciliteiten, had hij contacten met de Kannibalen en op welke voet stond hij met deze vleesetende mensen? Allemaal vragen die door het hoofd van Jack schoten en waarop hij op dit moment het antwoord schuldig moest blijven.

De voor de hand liggende oplossing was dat dit het werk was van de Kannibalen en dat Michael er gebruik had van gemaakt. Die vleesetende monsters waren dus op zijn minst slim genoeg om te weten wat hen kon beschermen tegen de gevolgen van de fall-out. De gang daalde nog steeds en geleidelijk hoe verder hij kwam, hoe lager de straling werd. De meter stond nu veilig in het groen, hij moest zich op deze plaats zeker geen zorgen maken voor zijn gezondheid.

Maar het gevaar rondom hem was daarom niet minder. De Kannibalen enerzijds en Michael anderzijds konden op ieder moment voor een ongewenste verrassing zorgen. Hij had bemerkt dat zijn gps-signaal was uitgevallen. Dat kon te maken hebben met het lood ofwel was Michael alweer bovengronds en had hij via een andere uitgang de met lood beklede tunnels verlaten. Het kon natuurlijk ook zijn dat Jack zonder het te weten een trigger had aangeraakt waardoor Michael wist dat hij achtervolgd werd. Jack besloot uiteindelijk toch om verder de omgeving te verkennen. Het kon nooit kwaad het nest van de vijand wat beter te leren kennen. Bij een eventuele confrontatie kon dit stukje kennis juist datgene zijn wat de strijd in zijn voordeel kon ombuigen.