Requiem: Hoofdstuk 3
‘Ik ben het, Yukiko. Komaan. Onegai! Alsjeblieft! Doe open en zet al je wolfsklemmen uit, dat ik mezelf niet per ongeluk opblaas.’ Ik wachtte min of meer geduldig. Gekko nam zoals altijd zijn tijd om alles te checken. Maar ja, wie kon je in deze onzekere tijden nog vertrouwen?
De intercom kraakte: ‘Sorry, Yu. Je kent de procedure. Voor hetzelfde geld ben je een gekloonde versie en sta je straks met een laserpistool mijn sublieme en unieke hersenen te roosteren.’
Ik zuchtte even en duwde mijn duim in de uitsparing op het beveiligingspaneel in de deurpost. Tegelijkertijd hield ik mijn oog voor het spionnetje terwijl ik duidelijk mijn naam zei: ‘Yukiko Mitsukai.’ Gekko hield niet van verrassingen. De deur klikte uit het slot en ik glipte gehaast binnen.
