Requiem: Hoofdstuk 30

Iedereen in de kamer staarde met open mond naar het beeld van onze planeet Aarde. ‘Is dat via de chip dat je dat beeld krijgt, Gekko?’ vroeg ik verbaasd kijkend naar onze blauwe planeet.

‘Een klein momentje nog Yu, even geduld. Het wordt gewoon nog gekker.’ Hij toetste enkele waarden in. We zagen de camera steeds maar inzoomen totdat wij in bovenaanzicht het appartementsgebouw zagen waar wij ons op dit moment in bevonden. ‘Inderdaad, zoals je suggereerde Yu, via de chip is Stephen in verbinding met een aantal satellieten. Allemaal objecten die in een baan om onze planeet vliegen. Naargelang de code die je ingeeft kan je zoals je zelf nu ziet, je eigen positie of coördinaten bepalen via de dichtstbijzijnde satelliet. Moest Stephen voor het venster staan zwaaien zou hij dit ook op dit scherm kunnen zien. Maar het werkt in omgekeerde richting ook!’

‘Nu ben ik je kwijt Gekko, uitzoomen bedoel je of wat?’ vroeg ik als leek in het vak en waarschijnlijk in naam van de anderen die even onbegrijpend zaten te staren.

‘Nee, nou ja dat kan je natuurlijk wel. Maar gezien ik de code van Stephens chip heb kan ik via Stephen of eigenlijk zijn chip de satelliet laten kijken naar andere doelen. Laat ons bijvoorbeeld eens inzoomen op…..’ Hij goochelde weer wat met zijn instrumenten en zoomde wat in, stelde het beeld scherper. ‘Zo, de ingang van de….’