Requiem: Hoofdstuk 34

Stephen schrok net zoals ik van de bons op de deur. Wie kon dat zijn, ik verwachtte niemand? Vandaag zou ons groepje nog bij Gekko te samen komen, maar Ji en Eagle Eye hadden afgesproken om ons samen daar te ontmoeten. Ik keek naar het beeldscherm van mijn nieuwe beveiligingssysteem. Stephen kwam naast me staan en we zagen beiden dat een onbekende man voor mijn deur stond. Een westerling. Op de vraag of Stephen hem kende, schudde die ontkennend zijn hoofd. Toen zag ik pas dat de man zijn hand tegen zijn zijde hield. Hij was gewond! Voor zijn ogen lag een soort waas en hij stond te wankelen op zijn voeten, moest zelf steun zoeken aan de muur. Dat was echter nog geen reden om hem binnen te laten. Integendeel, het kon een junkie zijn of iemand die dronken was.

‘Wie ben je, maak je bekend?’ Ik zou toch eerst moeten weten wat hij aan mijn deur kwam doen vooraleer ik erover zou denken hem binnen te laten. Was het de moordenaar, hij leek er in de verte niet op. Een blonde man met groenachtige ogen. Ogen die pijn uitdrukten. Dat kon je toch niet acteren, of toch?

‘Je kent me niet. Jack…Jack Sterlington, ik weet….moordenaar…hij heeft mij verwond.’ Zijn stem klonk zwak en hees. ‘Stephen March….is Stephen daar?’

We keken elkaar allebei verbaasd aan. Hij was wel aan het juiste adres, anders zou hij Stephens naam niet hebben vernoemd. Wist hij iets over de moordenaar van onze familieleden? Blijkbaar was hij verwond door diezelfde man. Ik nam een besluit en vroeg Stephen achteruit te gaan en gaf de code in het toetsenbordje om de deur te ontsluiten. De man viel gewoon binnen. Ik stond reeds in een afwachtende gevechtshouding en Stephen keek van op een afstandje naar het vreemde tafereel. Blijkbaar was de man die zich Jack Sterlington noemde in de ingang van mijn appartement bewusteloos gevallen.