Requiem: Hoofdstuk 37

Norino Vastai, Shi Udesama en Goro Fukamizu hadden afgesproken om na de werkuren eens gezellig te tafelen in een restaurant in de beurt van hun hoofdkwartier. Het was er niet duur, je mocht natuurlijk geen kristal en zilver verwachten, maar het eten was er goed en je kreeg meestal een ruimte portie. Norino Vastai had net zoals zijn adjuncten de visschotel gekozen. Die was licht verteerbaar en men serveerde er een heel goede betaalbare witte huiswijn bij. Norino had hen uitgenodigd en gezegd dat het zijn traktatie was. Even wat uitblazen, een paar uren weg uit de stress van het bureau en het whiteboard dat steeds maar met meer foto’s van slachtoffers werd opgevuld. Ze hadden bij verschillende slachtoffers teksten gevonden die verwezen naar het Requiem van Mozart. Het was de rode draad die de onfortuinlijke doden verbond in hun lot. De componist had het zeker niet zo bedoeld en zou zich in zijn graf omkeren moest hij dit weten.

Ze waren alle drie nogal gespannen. Goro spartelde eerst wat tegen omdat hij zijn vrouw beloofd had om samen naar een bepaalde uitzending op TV te kijken, maar Norino had hem ten langen leste toch kunnen overtuigen. Shi leek ook blij dat zijn baas hem eens op een etentje uitnodigde. Hij verontschuldigde zich wel vijf maal omdat hij iets te laat op de afspraak was gearriveerd. Shi vond dit onvergefelijk van zichzelf, want een uitnodiging moest als een daad van respect behandeld worden. Een meerdere die verbroederde met zijn ondergeschikten was geen alledaags feit. Zeker niet bij de Veiligheidsdienst van de Nieuwe Wereld. Men was in het kader van hun beroep eerder wantrouwig tegenover sociaal contact met collega’s en men kreeg algauw vragen van de interne controledienst als men na de uren teveel met iemand op stap ging. Norino Vastai was van de oude stempel en vaagde al die vooroordelen aan zijn broek. Hij vond het juist gepast om te verbroederen met zijn mannen die elke dag hun hachje in de schaal wierpen om misdadigers op te sporen. Daarom maakte hij er ook geen punt van dat Shi iets later was. Hij had de tijd gevuld met wat lekkere sake en voelde zich wat los komen van alle beslommeringen van de laatste tijd. Misschien nog een glaasje en het kon nog een goede avond worden.

‘Wist je dat dit waarschijnlijk het enigste restaurant uit de beurt is waar nu eens géén kogelvis op het menu staat,’ stelde Norino vast. ‘Trouwens, met mijn hongerloon kan ik me dat gerecht maar een paar keer per jaar veroorloven. Maar ik beloof als we deze zaak tot een goed einde brengen dat deze lekkernij zeker op het menu zal staan.’

Kogelvis wordt namelijk als een echte delicatesse aanzien in Japan. De vissen bevatten een gif, die de mens verlamt tot de dood erop volgt. Tetrodotoxine, het gif waarvan hier sprake is, is bekend als een verlammend neurotoxine. Japanse koks moeten hiervoor speciale lessen volgen en examens afleggen. Iedereen beseft natuurlijk dat de verwijdering van de ingewanden die het gif bevatten van primordiaal belang is, zeker als men de gastronoom in kwestie levend wil houden. Het gif van één kogelvis kan minimum dertig mensen doden en is dodelijker dan het pijlpuntvergif curare die de indianen toentertijd gebruikten. Toch gebeurt er af en toe eens een ongelukje en valt een toerist of zelf een Japanner neer die het niet meer kan navertellen hoe lekker kogelvis wel is. Het is tevens voor een Japanner ook een teken van grote moed om kogelvis te eten. You never know! En goedkoop is het dan ook weer niet. Nou, ja, je kan zowel duur betaald je einde tegemoet gaan! Norino Vastai glimlachte om zijn binnenpretje. Ja, de avond begon wat kleur te krijgen en zijn wangen nog meer terwijl hij aan zijn glaasje sake nipte.