Requiem: Hoofdstuk 38
De senator had speciaal bezoek. Generaal Douglas Porter, een kranige vijftiger en een typische militair met zijn gemillimeterde haardos, harde trekken en een vierkante kop die waarschijnlijk de hardste keien klein kon krijgen, zat in de zak van de senator. De generaal was volgens de gevestigde autoriteiten en de voornaamste nieuwsmedia een kerel uit een stuk, een man die van corruptie een broertje dood had. Toch was er iets dat hij angstvallig geheim probeerde te houden. Iets dat hem in een heel ander daglicht zou stellen. Feiten die door niemand bekend waren. De senator maakte echter haar werk om zo’n dingen te achterhalen en in haar voordeel te gebruiken. Generaal Douglas Porter had heimelijk een voorkeur voor kleine jongetjes en dat hield hij angstvallig verdoken voor de buitenwereld en in de eerste plaats voor zijn vrouw. De senator had hem ermee geconfronteerd bij zijn benoeming als hoofd van de strijdkrachten van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap. Niet alleen met woorden. Een veteraan als Douglas Porter zou dit weggelachen hebben. Maar ze had hem de bewijzen, foto na foto voor zijn voeten gegooid met de mededeling dat zij deze informatie op een veilige plaats had opgeborgen en dat ze die zou bovenhalen als hij niet meewerkte. Douglas Porter wist hoe de wereld draaide, hij zou het nooit zo ver gebracht hebben. Ze had hem in zijn macht en hij wist het. Zijn eerste vraag was een normale gevolgtrekking uit de handelingen van de senator.
‘Wat vraagt u van mij omdat u dit niet in de openbaarheid zou brengen, senator?’ Hij kende haar reputatie. Porter had nochtans bij de gelegenheden dat hij zijn onbedwingbare lust had kunnen bevredigen altijd goed opgelet. Hij nam steeds de nodige veiligheidsmaatregelen om ontdekking te vermijden. Iemand van zijn slachtoffers moest hem verraden hebben. Men had een val uitgezet en hij was er in zijn blootje ingelopen. Er was geen andere mogelijkheid. De senator had waarschijnlijk met pakken geld gezwaaid, de hoofdprijs gewonnen en de onweerlegbare feiten vastgelegd op foto en film. Het onbetwistbare bewijs dat hem nu onder haar invloed plaatste. Aan de andere kant als man van de harde lijn en het doel dat zij voor ogen had - al waren de middelen om hem voor haar karretje te spannen niet echt katholiek te noemen - sprak hem wel aan.
‘Is dit in enig opzicht een gevaar voor de gezondheid van de mannen die onder mijn bevel komen? Zullen zij na inplanting van deze CB-chip lichamelijk nadelige invloeden ondervinden?’
Soldaten van alle rang, die voor de natie en voor hem hun leven waagden, waren boven alles toch iets waar hij veel belang aan hechtte. De gevaren van het slagveld kende hij net zoals een andere militair, maar als zij met haar chip enigszins kwade bedoelingen had dan…! Als zij hem daarvan niet kon overtuigen zou hij haar van achter haar bureau sleuren en eigenhandig haar nek breken. De gevolgen zou hij dan erbij nemen als haar veiligheidsmensen hem al levend vast zouden krijgen. Op zo’n moment zou een geladen pistool in zijn mond vlugger zijn dan elk van haar veiligheidsmensen.
