Requiem: Hoofdstuk 40
Toen het licht weer aanging op het moment dat hij aan het indoezelen was, schrok hij en voelde zich nog meer gedesoriënteerd dan de eerste keer toen dit gebeurde. Het scheelde niet veel of Stephen begon te hyperventileren. Hij schudde zijn hoofd. Gelukkig was zijn hoofdpijn heel wat minder. Hij probeerde zijn adem onder controle te houden en op de juiste manier te ademen. Gauw voelde hij de druk op zijn borst wegtrekken. Maar als die gek iedere keer het licht aan en uit deed…de reden daarvan nam een vorm aan. Men wou hem vermoeien, afmatten. Telkens wanneer hij bijna sliep het licht aan doen was een martelmethode, een uitputtingsslag voor het lichaam van het slachtoffer in kwestie.
‘Lafaard! Vuile smerige moordenaar, kom te voorschijn en toon je een man in plaats van je te verschuilen achter muren. Je bent bang van je eigen schaduw. Dood me dan, ik ben niet bang om te sterven, je hebt me al alles afgenomen, waar wacht je op?’ Stephens hoofd was rood van woede. Hij was nu meer dan ooit zijn bijnaam Furious waardig. Het weinige vocht dat hij nog in zijn mond over had, vloog in witte vlokken met zijn woorden mee. Zijn angst werd weggeduwd door een woede die uit hem opborrelde al een bron die onverwacht aangeboord werd.
Toen ging de deur in de muur open en kwam Michael binnen. Stephens stem stokte toen hij de man zag binnenkomen. Hoe was het mogelijk dat zo iemand al die moorden had gepleegd. Het was inderdaad een Euraziaat en deze keer had hij geen spookachtig doek over zich gedrapeerd zoals bij de moord op Suzy. Hij was ongeveer één meter tachtig groot, wat nogal lang was voor een Euraziaat. Een pezig uiterlijk, waarschijnlijk geen grammetje vet teveel en spieren die er staalhard uit zagen, te zien naar het nauwe vest dat hij droeg en zijn gespierde bovenlichaam accentueerde. Het enige dat Stephen zo frappant vond aan hem waren zijn ogen. Die waren zo fel en op hem gericht dat de angst die hij zopas ontkend had duidelijk voelde in het stijgend ritme van het kloppen van zijn hart. Het waren ogen waarin waanzin blonk. Zijn blik ging daarna werktuiglijk naar de handen van Michael. Hij had een soort van gummistok vast. Hij zou nu nog niet sterven, dacht Stephen. Als Michael integendeel zijn Nihonto meegebracht had, zou het andere koek geweest zijn. Stephen zette zich krap op wat zou komen.
‘Wat heb ik je in hemelsnaam misdaan? Wat heeft mijn zus Suzy je misdaan en de ouders van Yukiko Mitsukai? Waarom heb je hen vermoord? Geef me, als je me dan toch doodt, tenminste de waarheid mee. Geef me die genade en laat me weten waarom ik moet sterven.’
