Requiem: Hoofdstuk 44
Een gans ander verhaal, dat kon je wel zeggen. Jack had ons na zijn redding gevraagd of we een idee hadden welke drijfveer er achter al die moorden zat? Wat was ‘onze’ theorie? Ji en ikzelf vertelden hem onze vermoedens. Wij dachten dat de reden voor de moorden bij de inplanting van de chips lag die bij de bezoekers van de Nieuwe Wereld werden ingeplant. We lieten wijselijk onze info over de Weerstand achter in ons verhaal. Daarmee zouden we misschien Feliciano en zijn vrienden in moeilijkheden brengen. Anderzijds was Gekko onze verbindingsman met die tegenstanders van het regime. Onze eigen vriend en toeverlaat in onzekere momenten wilden we ook geen last bezorgen.
‘Hmm, zover zijn jullie toch al gekomen. Het is natuurlijk veel méér dan dat. Mijn opdrachtgeefster, waarvan ik nog even de naam geheim wil houden omdat ik persoonlijk met haar wil afrekenen, is een…hoe zou ik ze het best kunnen omschrijven… een megalomane, ja dat is het juiste woord! Vroeger misschien ben ik ooit verliefd geweest op dat mens, maar met dat soort grootheidswaanzin wil ik niets te maken hebben. Ik ontken niet dat ik al veel watertjes heb door zwommen en misschien niet altijd aan de juiste kant de oever verkend. Maar deze keer en nadat ze mij hier aan mijn lot heeft overgelaten, dat is zelfs voor mij een brug te ver.’
Sterlington zag er afgepeigerd uit en zijn woorden klonken oprecht. Hij wist wie hierachter stak of beter gezegd wie de opdrachtgeefster voor de moorden was. De oorzaak van zoveel leed in de streek van Sanctuary en Tokio. Ervan overtuigd dat er maar één telefoontje nodig was om hem aan de Veiligheidsdienst over te leveren, zou hij ons waarschijnlijk niets wijs maken en dan nog. We hadden niets om zijn verhaal te checken. Dus luisterden we maar. Het was op dit moment onze enige optie.
‘Mijn opdrachtgeefster wil niet alleen de zetel in The Oval Office, haar doel is veel hoger gegrepen. Zij mikt op de hoogste troon: Werelddominantie! Ze wil president van de Wereld worden. Zowel van de Oude als de Nieuwe Wereld. Het idee van de chip had haar aan het denken gezet en ik vermoed dat toen pas haar ware aard naar boven is gekomen. De mogelijkheden die de ‘gewone’ chip aan de overheid schonk is op zich al een grove schending van de privacy. Je kan via de code van de chip in iedere huiskamer binnenkijken via de ogen van de drager, stel je eens voor!’
