Requiem: Hoofdstuk 45
Gekko was uiterst geconcentreerd op ten minste vijf schermen tegelijk bepaalde parameters in het oog aan het houden. Joeri en Nikolaj hadden het moeilijk. De wind was hen halverwege de toren parten gaan spelen. Ze waren hun klimtocht begonnen bij het invallen van het duisternis en hadden gerekend op een drietal uur om de top te bereiken. Tot bijna 400 meter hoog hadden ze zelf vlugger geklommen dan verwacht. Blijkbaar had de natuur plots in de vorm van een onverwachte wind daar anders over beslist. De twee geveltoeristen waren niet aan hun proefstuk toe en zij volhardden in hun zware opdracht niettegenstaande ze nu wel heel wat trager vorderden. Het vergde steeds een grotere krachtinspanning om de volgende stap te doen, of om de andere hand te verplaatsen. Gekko maakte direct een nieuwe simulatie en berekende dat het op zijn minst een paar uur extra zou duren vooraleer Joeri en Nikolaj de top bereikten. Dat was de optimistische versie van zijn simulatie.
Op een ander scherm zag Gekko dat op het gelijkvloers aan de ingang van de toren wat commotie was ontstaan. Ook de nachtwaker van de New World Highest had een dame zien passeren die plots door een of ander straatdiefje werd aangevallen en aan de haal hing met haar handtas. De jonge man die een bivakmuts ophad, duwde de dame op de grond, greep haar handtas en vluchtte weg.
 Peter Jackson, een van de nachtwakers in de New World Highest zag dat de dame roerloos bleef liggen. Hij kende de dienstregels van het bedrijf. Hij mocht onder geen beding zijn post verlaten. Van achter zijn werkpost hield hij een tiental schermen in het oog, een saaie job, maar nachtwerk betaalde nu eenmaal goed. De regels schreven voor om in zo’n geval de politie te contacteren. Maar de dame kon bewusteloos zijn, gekwetst of een hartaanval hebben gekregen van de schrik. Peter Jackson had een cursus eerste hulp bij ongevallen gevolgd en was met onderscheiding geslaagd. Daarom wist hij dat in sommige gevallen de eerste minuten van cruciaal belang waren. Zijn empathie in deze situatie won het van zijn werkethos. Hij kwam van achter zijn schermen en zocht zijn loper om de dubbele deur te ontsluiten. De dame bewoog nog steeds niet. Zonder dralen schakelde hij het deuralarm uit, vond de juiste sleutel, ontsloot het gebouw en spoedde zich naar buiten. Net toen hij bij de dame kwam, zag hij dat ze tekenen van leven gaf. Ze probeerde moeizaam rechtop te zitten. Een zucht van verluchting ontsnapte hem. Ze keek hem met verdwaasde ogen aan.
‘Wat is er gebeurd? Hoe….oh ja, mijn handtas, een dief, ik ….mag ik misschien een glaasje water. Ik voel mij niet zo lekker.’ De dame in kwestie zag er niet mis uit. Slavische trekken in haar gezicht en heel verleidelijke ogen. Ogen waar je in kon zwemmen en verdrinken, dacht Peter Jackson zoals velen voor hem Iléna Federova’s ogen hadden beschreven.
