Requiem: Hoofdstuk 48

Het alarm van het apparaatje op het nachtkastje wekte de senator. Normaal gezien rond dit uur was dit geen goed nieuws.  Nadat ze met een beweging over haar kastje het licht aandeed, zette ze haar brilletje op en toetste een nummer in. ‘Jullie hebben dit ook doorgekregen? Weet je iets meer…waarom is het alarm afgegaan?’ Er kwamen enkel maar ontkennende antwoorden. ‘Stuur direct een verkenningsteam naar De Kelder!’

‘Is al gebeurd mevrouw, die zijn al op weg,’ sprak een onderdanige stem aan de andere kant van de lijn. Het was de standaardprocedure. Haar vraag was overbodig. Bij een alarm werd steeds een ploeg op pad gestuurd om visueel te checken of het om een loos alarm ging of het een werkelijke bedreiging was . De dichtste ploeg was op dit moment waarschijnlijk nog een tiental minuten verwijderd van de ondergrondse lift. Het ging hier wel om een alarm in de nabijheid van de CCD. Daarom werd ook een blokkade aangelegd rond de toren als voorzorgsmaatregel. Op de uitvalswegen die van de toren wegleidden, werd op een afstand van een vijfhonderd meter tot één kilometer alles afgezet. Een muis zou moeite hebben om onopgemerkt te passeren. Dit was ernstig en werd op die manier ook behandeld.

Wat was dat nu weer dacht de senator? Ze waren eerst de verbinding verloren met Michael II. Een bijkomend mysterie bij de zo vele die de laatste tijd opdoken in verband met hun project. Volgens hun apparatuur zou Michael I nog leven en zijn gedoodverfde overwinnaar was van het speelbord weggeveegd. Zij kregen net als voorheen, geen contact met Michael I. Niets liep zoals ze gepland hadden! Markus Moore die dagelijks de contacten met Michael I onderhield was ook van de aardbodem verdwenen. Ze zou haar plannen moeten versnellen. Het invasieleger zou ‘nu’ moeten ageren. De senator voelde nattigheid en wou toekomstige problemen voor blijven. De mannen waren klaar en wisten wat hun taak was. Ze waren geprogrammeerd als machines. Met wat verbeelding na hun behandeling waren ze niet meer of minder dan een robot in de handen van haar technische ploeg die hen stuurde. Enkel de opperbevelhebber, Douglas Porter kon naast haar ingrijpen. Nu was het moment!

Ze pleegde het telefoontje naar Douglas Porter waarop hij de laatste dagen op wachtte.