Requiem: Hoofdstuk 50
Goro Fukamizu had het resultaat in zijn handen en toch kon hij het bijna niet geloven. Daarom had hij het nog dubbel gecheckt. Hij was verrast, alle puzzelstukjes vielen samen en vormden een duidelijk beeld. De eerste stap die hij vervolgens zette, toen hij overtuigd was van zijn analyse, was de transponder van zijn verdachte opsporen. Hij lokaliseerde zijn prooi en ging dan over naar het volgende onderdeel van de procedure.
Met de opmerking ‘DRINGEND’ die hij aan zijn bericht voegde, riep hij alle mensen samen die met de zaak te maken hadden. De nieuwe adjuncten, alle inspecteurs en veiligheidsagenten die hadden meegewerkt in de zaak van de Akai-moorden – al was die titel nu achterhaald- verzamelden zich in de kortste tijd in de vergaderruimte. Met de nauwkeurigheid die hem eigen was, legde hij zijn vaststellingen voor. Er was geen ruimte voor twijfel, iedereen las zelf nog eens het rapport door, dat hij in zeven haasten had doorgezonden naar hun memoblok. Nu wist iedereen van hen wie de seriemoordenaar was! Hoe hadden ze zo blind kunnen zijn? De stemming werd grimmig in de zaal, men sloeg zich voor het hoofd omdat de oplossing zo voor het grijpen lag. Een eenvoudige query, een onderdeel van een database had hen de uitkomst gegeven. De grimmigheid van de veiligheidsmensen was te wijten aan de naam die in het daderprofiel voorkwam. Een smet op hun blazoen. Nu had Goro net zoals Norino Vastai in eigen boezem gekeken en de slang gevonden die hen allen had misleid.
De opdrachten werden gegeven. Goro wist waar de moordenaar zich op dit moment bevond. Hij was niet van plan om op dit punt zijn superieuren op de hoogte te brengen. Dit was niet alleen tijdverlies, maar het was een ingecalculeerd risico. Hoe ver was deze kanker verspreid in de Veiligheidsdienst? Onder wiens beschermende vleugels kon dit alles gebeurd zijn? Iemand had de hand boven de schuldige gehouden en de andere kant opgekeken. Goro Fukamizu had al een paar ideetjes die hij nog even wou testen. Maar die zouden moeten wachten, dit waren problemen voor later. Eerst moest de moordenaar, de dader waar zij zo lang naar gezocht hadden op heterdaad worden betrapt. Dan zou Goro en zijn team hem eens goed de duimschroeven aandraaien. Zo hard, dat hij zou kraaien als een haan alsof het nooit morgen zou worden!
Verschillende tot de tanden gewapende mensen vertrokken met hun zwarte geblindeerde autobots. Goro regelde een filelijn voor zijn rekening. In zijn functie kon hij dit met een simpel gecodeerd bericht naar de verkeerscentrale bekomen. Geen enkele vreemde autobot zou op deze weg hun voertuigen belemmeren. Hoe had hij zich zo voor de gek kunnen houden?
