Wat (niet) te zeggen tegen een eetstoornis
De titel zegt eigenlijk al waar het deze keer overgaat. In deze blog ga ik beschrijven wat je wel en niet tegen iemand met een eetstoornis kan zeggen. Veel mensen zeggen dingen waar ze niet bij nadenken, dat moet eigenlijk geen probleem zijn. Maar tegen iemand met een eetstoornis en alles er omheen kan je niet zo makkelijk onder bepaalde onderwerpen uitkomen, die mensen denken er namelijk erg veel over na. Ik geef vooral aan wat bij mij wel en niet gezegd kan/kon worden, omdat ik van mezelf dat natuurlijk het beste weet.
- Ik kan er niet zo goed tegen als mensen tegen mij zeggen: ‘Ik snap je.’
Waarom heb ik daar zo’n hekel aan? Omdat niemand weet hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat, ze weten niet wat een eetstoornis, (lichte) depressie of andere ziekte inhoud als ze het zelf niet hebben. Van mijn lotgenoten kan ik het accepteren, die weten immers wat het gevecht inhoud en wat er ongeveer in mijn hoofd omgaat.
Ik kon er echt heel erg agressief over worden als iemand het zei, terwijl diegene het zelf niet heeft. Hoe kunnen anderen het snappen als ik het soms zelf niet snap? Nu is die boosheid veel minder geworden, maar ik vind het nog wel lastig om te horen. Gebruik in plaats van ‘Ik snap je’, liever: ‘Ik begrijp je’, of ‘ik kan het inzien.’ Dat laat mij meer zien dat diegene een bepaalde handeling of gedachte van mij begrijpt of het kan inzien, maar het niet snapt. Dit klinkt misschien een beetje raar, want snappen en begrijpen zijn eigenlijk hetzelfde. Maar voor mij komt het woord ‘begrijpen’ wat beter over dan het woord ‘snappen’.
- ‘Moet je niet wat meer eten?’
Dit kreeg ik veel te horen, van mijn ouders, toen ik erg diep in mijn eetstoornis zat. Ik werd hier zo erg boos om. Want wat er achteraan kwam was meestal dat ik werd gepusht om meer te eten, er werd extra opgeschept of ze werden boos op mij. Omdat ik zo diep in mijn eetstoornis zat werd ik gillend gek. Ik ging me verzetten. Wat gebeurd er dan? De eetstoornis komt enorm naar voren: bij mij is dat echt het kleine kind dat haar zin niet krijgt. Ik ging gillen, krijsen, stampen, trappen, slaan en erg hard huilen. Ik ging ook het extra opgeschepte eten aan de kant schuiven, soms nog wel meer, of het terug in de pan doen om het niet op te eten.
Verder goed geschreven en tof van je dat je er zo open over bent. Ik denk dat dit best helpt, is het niet voor de moeders met dochters die personen als Kylie Jenner (of nog erger, Eugenia Cooney) als voorbeeld nemen, dan is het voor die vriend of vriendin die iemand ziet aftakelen en niet weet hoe hij/zij erover moet beginnen.