Onder de douche kan ik nadenken
Nadenken over alles wat ons in het leven passeert.
Zo ook het begrip ‘trauma’ wat ons klaarblijkelijk, koste wat het kost, door de strot gedrukt moet worden.
Dat er een trauma is moge duidelijk zijn, echter is het van belang om te achterhalen waar dit trauma vandaan komt om het te behandelen, voor zover mogelijk, want ook dáár valt over te discussiëren.
Ons gezin heeft inderdaad een trauma opgelopen, een ernstig trauma.
Of hier een 'behandeling' voor aanwezig is, valt te betwijfelen, daar de oorzaak niet in een gebeurtenis ligt maar in de gedachtegang van een derde, misschien wel meerdere.
Deskundigen welke van mening zijn, omdat hun leerboek dat zo omschrijft, dat het niet anders kán dat….....dat het niet anders mogelijk is dat……...of het moet wel zo zijn dat……
Lieve ‘deskundigen’, hebben jullie er ooit wel eens aan gedacht dat er ook ‘casussen’ bestaan welke NIET beschreven worden?
Dat er óók ijzersterke mensen bestaan welke jullie hulp niet (meer) nodig hebben?
Dat er mensen bestaan welke heus zélf bij jullie, of bij een collega met íets meer inzicht, aan de bel zal trekken, juist vanwége de ervaring?
Ik heb zo’n cases voor jullie dus lees vooral even door.
Moeder is in deze cases in het ‘leidend voorwerp’, al ben ik eerder geneigd te schrijven ‘lijdend voorwerp’;
Moeder was een horeca ondernemer en heeft daarvoor meerdere functies bekleed in de horeca en mode.
Moeder is in haar jeugd misbruikt wat na 16 jaar zwijgen, ondanks dat ze het mee wilde nemen in haar graf, tóch 'naar buiten' is gekomen ten tijde dat zij in scheiding lag waardoor de band met haar ex én vader van haar 2 oudste kinderen, sindsdien alleen maar beter werd en nog steeds is.
Mede door haar ouders welke in haar geloofden, welke hierdoor de puzzels in elkaar konden leggen, een lieve vriend en een beetje hulp van een ‘deskundige’, heeft zij de kracht gehad dit gebeuren, na al die jaren, niet meer als onderdeel van haar falen te zien en besloot ze haar ‘angst’ op te zoeken teneinde te leren omgaan met hetgeen haar was overkomen. Ze verhuisde naar de plek waar ze de oorzaak van bovenstaande kon tegenkomen om te verwerken. Immers zíj was niet fout geweest! En het lukte haar. Omdenken noemen ze dat ook wel.
Het heeft er echter wél toe geleid dat moeder in die tijd gevoelig was voor een pathologisch leugenaar met een antisociale gedragsstoornis aanverwant aan het narcisme en met een coke verslaving waarvan ze destijds geen weet had, maar dácht dat ze door haar eigen ervaringen de wereld kon veranderen, zo ook die man.
Inmiddels, 8 jaar later, nadat zij deze man uit haar leven heeft geweerd, weet zij wel beter.
Na 6 jaar deze persoon te hebben ‘bestudeerd’ en de opvoeding van haar inmiddels 4 kinderen, naar de Nederlandse waarden en normen, dreigde te ontsporen, koos ze voor wederom voor een leven met alleen haar kinderen, telkens gesteund door haar lieve vriend, ouders, vrienden en kennissen.
Het was aan haar om de dagen met optimisme door te komen voor en mét haar kinderen, ondanks dat zij bovendien financieel, destijds, niet draagkrachtig genoeg was om in alle behoeftes te kunnen voorzien.
Daarbij, ondertussen meerdere rechtszaken dienende m.b.t. haar jongste kinderen en onderneming welke alle (hetzij deels) gewonnen! Dit ter zijde.
Moeder krijgt in 2009 te horen dat ze aan een zeldzame bindweefsel aandoening lijdt, na jaren van medische ellende wat eerder tussen de oren werd gestopt.
Haar 2 jongste kinderen hebben ook al vroeg klachten echter de klachten worden verwezen naar de geschiedenis van moeder. Moeder gaat hier aanvankelijk een tijd in mee, hopende dat ‘specialisten’ verder zullen kijken dan hun psychologie-boek of aanverwante cursussen.
Haar jongste blijkt na 1,5 jaar en vele angstige gezondheids-momenten, een zeldzame darmaandoening te hebben waarvoor hij een dunne darmstoma krijgt. Vlak daarvoor neemt moeder contact op met een specialist vanwege een erfelijke stofwisselingsaandoening van haar oudste zoon en deze blijkt haar jongste ook te hebben (wat van belang was om het te weten in verband met de toediening van de narcose vloeistof.) Na nog eens 4 jaar herhaaldelijk aandringen van moeder blijkt deze zoon óók de zeldzame bindweefsel aandoening te hebben.
Ondertussen worden de klachten van de andere jongste zoon even geparkeerd vanwege zijn ‘goede dagen’ totdat de klachten niet meer genegeerd kunnen worden. Wederom worden de klachten ‘tussen de oren’ gestopt. Niet door één, maar door meerdere specialisten uit verschillende (academische) ziekenhuizen. Uiteindelijk, na 2 jaar forse klachten krijgt deze zoon ook de diagnose van de bindweefselaandoening en was al bekend dat hij tevens dezelfde stofwisselingsziekte heeft als zijn jongste en oudste broer.
Moeder en haar vriend als vader van de jongste kinderen en als ‘best friend’ van de inmiddels volwassen kinderen, blijven vechten voor de gezondheid van de jongste kinderen waarin óók de, inmiddels volwassen kinderen en grootouders een aanzienlijke rol in spelen.
Vechten, om serieus genomen te worden in de lichamelijke klachten die zij hebben, wat maar niet lijkt te lukken echter, wat de onderlinge verhouding in het gezin enkel sterker maakt waardoor er ook nog ruimte is voor plezier, ironie, andere gespreksonderwerpen, vele lotgenoten, lieve vrienden en kennissen én waarin de kinderen goede contacten hebben met leeftijdsgenootjes en zich tevens kunnen ontwikkelen op muziekgebied middels drum- en pianolessen.
Terug naar het trauma.
Lieve ‘deskundigen’, ondanks een dergelijk opgelopen én verwerkt trauma van moeder wil moeder enkel met vader bewerkstelligen dat hun kinderen leren omgaan met hun erfelijke aandoeningen en daar waar mogelijk, zij hulp krijgen van ‘specialisten’, al zijn deze bij zeldzame aandoeningen ver te zoeken.
Vader en moeder hebben enkel het beste voor met hun kinderen, handelen naar hun eigen ervaringen met specialisten welke voornamelijk onwetend zijn, en willen hun kinderen die lijdensweg besparen. Niet alleen vanwege de schade welke zij oplopen door het niet adequaat optreden door een onwetende arts, maar óók vanwege het trauma wat zij oplopen vanwége het daardoor stelselmatig ‘tussen de oren parkeren’, oftewel het vertrouwen in hulpverleners verliezen.
Zo’n trauma is erger voor een kind dan welk onderzoek dan ook, immers een onderzoek geeft uitsluitsel dan wel bevestiging. Bij het niet serieus genomen worden in de klachten, wordt het kind ernstig geschaad in zijn vertrouwen!
En al helemáál als het kind pas na jaren een diagnose krijgt waaruit blijkt dat zijn of haar klachten wel degelijk ‘echt’ zijn.
Waarom staat dat niet in jullie boekjes?
Lieve ‘deskundigen’, betreft deze cases;
Zou het zo kunnen zijn dat ouders, en dan met name moeder, de klachten van deze kinderen in stand houdt?
Zou het zo kunnen zijn dat deze kinderen stiekem niks mankeren?
Zou het zo kunnen zijn dat de diagnoses van specialisten vals zijn?
Zou het zo kunnen zijn dat richtlijnen, en de lichamelijke problemen behorende bij de aandoeningen welke door experts onderzocht, vals zijn?
Zou het zo kunnen zijn dat er ongeoorloofd verzuim van school is?
Zou het zo kunnen zijn dat moeder lijdt aan Münchenhausen By Proxy?
Indien u wérkelijk meent dat dit alles, n.a.v. bovenstaande cases, mogelijk is, verzoek ik u NIET terug te lezen in uw boeken of een nieuwe cursus te doen maar u te verdiepen inzeldzame aandoeningen en eens in gesprek te gaan met experts en lotgenoten, ervaringsdeskundigen welke het ‘overleven’ hebben weten om te zetten tot ‘léven’.
Het is even zoeken maar….
ZE BESTAAN!
https://dagboek.ricojay.fund/2017/07/22/douche-voor-deskundigen/
