187     Wat schreeuwen wij toch tegen elkaar.

 Geschreeuw tegen elkaar, naar anderen, naar je naasten, je kinderen, we schreeuwen bij het minste geringste. Als er maar wat is dat hebben wij een mening, een overtuiging dat het zo en zo is. We schreeuwen tegen onrecht in onze omgeving, sommige schreeuwen voor iets verder weg of over de gehele wereld.

Soms kan je niets ermee en toch verkondigen wij luidkeels een mening, leiders waar we het niet mee eens zijn of wel. Door al het schreeuwen horen we ons zelf niet meer, we zijn doof geworden ervoor. Luisteren naar de ander en een gesprek voeren doen we niet, ik weet het beter, ik luister niet naar jou, dat is onzin  wat je verteld.

Ja vaak is het zo onzinnig dat we de werkelijkheid niet herkenen, we doen niet eens meer moeite om de werkelijkheid te onderzoeken. We nemen aan als er iemand staat te schreeuwen dat die persoon het weet, zeker met termen het is wetenschappelijk onderzocht. Ja maar is het dan ook bewezen? Op mars is er elven geweest, de wetenschap heeft aanwijzingen dat het waar is. Nu hebben ze gelijk want ik kom er nog regelmatig, misschien hebben ze mij wel gezien, ik had me wel vermomd dat wel.