Geschreeuw tegen elkaar, naar anderen, naar je naasten, je kinderen, we schreeuwen bij het minste geringste. Als er maar wat is dat hebben wij een mening, een overtuiging dat het zo en zo is. We schreeuwen tegen onrecht in onze omgeving, sommige schreeuwen voor iets verder weg of over de gehele wereld.
Soms kan je niets ermee en toch verkondigen wij luidkeels een mening, leiders waar we het niet mee eens zijn of wel. Door al het schreeuwen horen we ons zelf niet meer, we zijn doof geworden ervoor. Luisteren naar de ander en een gesprek voeren doen we niet, ik weet het beter, ik luister niet naar jou, dat is onzin wat je verteld.
Ja vaak is het zo onzinnig dat we de werkelijkheid niet herkenen, we doen niet eens meer moeite om de werkelijkheid te onderzoeken. We nemen aan als er iemand staat te schreeuwen dat die persoon het weet, zeker met termen het is wetenschappelijk onderzocht. Ja maar is het dan ook bewezen? Op mars is er elven geweest, de wetenschap heeft aanwijzingen dat het waar is. Nu hebben ze gelijk want ik kom er nog regelmatig, misschien hebben ze mij wel gezien, ik had me wel vermomd dat wel.
We schreeuwen als we verplicht worden iets te doen, terwijl we steeds meer doen wat we niet willen omdat we het niet horen, niet luisteren, het gaat zo langzaam dat we het niet zien of merken.
Maar dan staan er weer anderen te schreeuwen dat is complot denken, ja klopt het rare is dat ook die blijken te kloppen.
We schreeuwen bij het nieuws wat vaak van twee kanten wordt benaderd, ook hier zien we niet dat tweekanten één groepering is.
Maar wat is aan de hand dat we zo een eigen mening hebben, overtuigd zijn van ons gelijk. De hemel bestaat het is bewezen door de wetenschap, we weten alleen niet waar die is of is die zo groot dat we er in staan en het niet zien. of zou de hel wel bestaan, ja hoor kijk maar om je heen, de hemel en hel zijn één.
Onzin ja hoor maar ik heb wel gelijk, kan ik het bewijzen, ik zal een brief sturen naar wetenschappelijke onderzoekers of ze opzoek gaan er naar zodat ik gelijk krijg.
Of hoef ik het niet te bewijzen en is mijn mening, die ik niet heb, genoeg, vaak lijkt het wel zo te zijn dat iedereen gelijk heeft, maar moet je dan zo schreeuwen.
Want als je schreeuwt hoor je het verhaal van de ander niet en blijf jij halsstarrig bij je eigen mening en zal het nooit duidelijk voor je worden. Maar moet het dan duidelijk worden, ja toch anders zou je niet zo schreeuwen om je gelijk te halen.
Ik heb iets gehoord via, via en dat is waar, want die had het weer van die en die weer van die hoge persoon en die kan het weten.
En ik en jij, wat doen wij ermee? Ik weet het van mijzelf wel, ik ben stil, ik schrijf veel op, breng het naar buiten en zo schreeuw ik, wees nu eens stil, luister naar de stilte in jezelf als je tenminste stil kan zijn. Ja dat kan allen je wilt het niet, je houd dat volle, overlopend hoofd in de lucht en zo loop je met je hoofd in de wolken. Want jij hebt nergens last van, je schreeuwt niet, je vraagt niet, feitelijk kijk je ernaar en zegt dan tegen jezelf ik kijk geen nieuws, ik luister niet meer naar die zooi, ik doe mijn eigen ding. En toch schreeuw jij zonder geluid te maken, je wilt iets, je bent iets kwijt, je zoekt, maar je ontkend het. Omdat je niet meer weet wat je zoekt heb je het verdraaid, verward met iets heel anders, je kan alleen maar werken voor je lichaam, daar doe je alles voor. Want de wetenschap heeft bewezen dat het goed is voor jou, dus ga je weer schreeuwen, ik ben goed bezig, ik sport en sport want het is gezond, de wetenschap heeft, jaja stil maar. Ik geloof je toch niet, je mist iets en dat is verschrikkelijk
R v Meerten
08-02-2018
