De ervaring
Natuurlijk weet je, uit ervaring, dat alcoholisme iets is, wat heel moeilijk te overwinnen is. Elke gebeurtenis wordt aangegrepen om maar weer te kunnen drinken. Drank is voor een alcoholist levensbehoefte nummer 1. Zonder drank kunnen ze niet of nauwelijks functioneren. Wanneer je probeert iemand van de drank af te krijgen, dan moeten ze het in de eerste plaats echt willen.
En ik weet, dat willen of kunnen, heel erg moeilijk is. In het geval van de vader, heb ik zo vaak meegemaakt dat hij het beloofde, zelfs geen drank meer in huis haalde en dat ik er bijna in begon te geloven, totdat ik, zijn opgevouwen kleding in de kast deed en achter een stapeltje kleding toch weer lege flessen vond. Ook in de garage, achter wat gereedschap, stonden lege, maar ook nog volle flessen. Wanneer ik hem ermee confronteerde, dan stond het er natuurlijk al heel lang en was hij het zelf al weer vergeten.
Maar niets was minder waar, op plaatsen, waarvan ik ze niet genoemd had, waar toch ook nog gevulde flessen stonden, gingen de flessen wel steeds leger worden. Het drankprobleem breidde zich steeds meer uit, hoewel hij niet dronk, voor hij naar zijn werk ging, dan was hij altijd nuchter. Maar de hel, die uitbrak als hij thuis was, is nauwelijks te beschrijven. Het eten moest op tijd op tafel staan, de rommel moest opgeruimd zijn, de asbakken moesten allemaal geleegd zijn en hij moest direct de post voorhanden hebben. Aan tafel mocht niet gesproken worden en na het eten, nestelde hij zich op de bank, met een biertje. Het ene na het andere biertje werd gedronken en hij merkte nauwelijks nog op, dat hij een gezin had. Wanneer ik hem daarvan probeerde op de hoogte te laten zijn, dan kon hij erg boos en agressief worden. Hij werd steeds agressiever en uiteindelijk besloot ik bij hem weg te gaan, nadat we weer eens een stevig gevecht hadden gehad.
Afkicken
Hij smeekte me terug te komen en hij zou in behandeling gaan, alles was geregeld en inderdaad, hij ging eens per week naar de kliniek om gesprekken te voeren. Daar vertelde hij hoe het ging, daar werden hem handreikingen gedaan, over hoe hij zich het beste in bedwang zou kunnen houden en na een aantal maanden liet mijn toenmalige man mij weten, dat hij nu voor de laatste keer heen ging en dat de behandeling daarmee was afgelopen.
Natuurlijk ging het helemaal niet goed, de ruzies bleven, zijn karakter veranderde helemaal, hij was op zijn manier, heel zielig en iedereen moest medelijden met hem hebben. Ik had geen medelijden met hem, ons leven, die van de kinderen en mij, hadden genoeg te lijden gehad door zijn drankgebruik, dus ik vond dat hij zich nu maar eens als een kerel moest gaan gedragen. Het was geen kerel, het was een agressieve man geworden en al helemaal een chagrijnige man, waar je geen normaal woord mee kon wisselen. Ik besloot daarom vrij te nemen op de dag, dat hij voor de laatste keer naar de kliniek ging. Hij vond het eigenlijk niet zo'n goed idee dat ik meeging, maar toch liet hij het toe. Toen kregen ze pas in de gaten, dat het allemaal een groot toneelstuk was, wat hij had gespeeld. Er werd een blokkentherapie voorgeschreven en daar moest ik ook aan mee gaan doen.
Blokkentherapie
Het is eigenlijk een relatietherapie, maar dan gericht op degene die de zwakste schakel is, in dit geval mijn ex-man. Hij gaf aan, dat ik hem soms vreselijk irriteerde, dat ik hem soms zo boos kon maken, dat hij me wel kon vermoorden. Dat heeft hij dan ook 2 keer bijna gedaan, maar gelukkig greep in het ene geval een dochter op tijd in, het andere geval ontbrak het hem toch aan lef en heeft hij het mes weer teruggelegd in de keukenla. Nu werd er gesteld, dat wanneer hij last kreeg van een woedeaanval, dat een van beiden dan maar even de deur uit moest lopen en in dit geval moest ik dan maar het veld ruimen. Ik ging er mee akkoord, maar wanneer de woedeaanvallen 's avonds laat komen, dan loop je soms de hele nacht op straat, te wachten op het telefoontje, dat je weer thuis kunt komen, omdat zijn stemming weer is bedaart. Daarmee was voor mij de kous af, ik had al een scheiding aangevraagd, maar deze op een laag pitje gezet, omdat ik de therapie een kans wilde geven, maar nu zette ik deze door, het had geen zin meer, dit leven wilde ik niet meer.
Nu, jaren later
Mijn oudste zoon is de 30 al gepasseerd, maar heeft ook een alcoholprobleem en niet zo'n kleintje ook. Het is niet mijn taak om hem te vertellen wat hij moet doen, maar ik kan hem wel van advies dienen. Zo heeft hij al 2 kinderen uit 2 relaties, die beide mede door het alcoholgebruik mislukt zijn. Hij heeft nu ook al een paar keer in het ziekenhuis gelegen en is zijn maag leeggepompt. Hij had zichzelf in coma kunnen zuipen en juist nu hij net een traject van 5 weken in een crisiscentrum heeft doorlopen.
Hij koos er zelf voor om nog 2 maanden te werken aan zijn problemen, dus nog 2 maanden opname, maar wel de weekenden naar huis. Nu was hij weer thuis, maar er waren weer problemen met zijn ex, toen met zijn vader en toen hij mij dan ook belde, begreep ik het allemaal niet, want hij vertelde dat hij zou stoppen met de opname, terug zou komen naar huis en de draad weer zou oppakken om verder te gaan. Toch was hij verdrietig, zijn vader had hem uitgescholden, zijn vader had gemene dingen gezegd en die had hem dan ook naar mij verwezen. Ik sprak een poosje met hem en hij leek weer wat rustiger geworden te zijn. Ik hoopte, dat hij vandaag toch weer terug zou gaan naar de kliniek, maar uiteindelijk moest hij dat zelf doen! En mijn gevoel zei me, dat het niet goed ging, ondanks dat je zo graag wilt geloven dat het wel goed gaat. Eigenlijk wist ik wel beter....
Een telefoontje
Ik besloot maar eens te bellen en te vragen hoe het ging en wat hij had besloten om te gaan doen. De telefoon ging 3 keer over voor hij opnam. Ik hoorde het al aan zijn stem, dit was niet goed. Maar ik liet niets merken, ik vroeg hem hoe het ging. Het verhaal kwam er nu uit, hij lag weer in het ziekenhuis, vanmiddag was zijn maag weer leeggepompt en nu zat zijn vader naast zijn bed. Ik vroeg naar de ruzie, die hij met zijn vader had gehad, maar dat was alweer uitgesproken zei hij. Het was weer goed.
Toen ik vroeg hoe nu verder, was het antwoord, dat hij weer terug zou gaan naar de kliniek. Oké, zei ik, ik hoor het dan wel.
Wat moet je ermee aan?
Ik laat het gaan, wanneer hij me belt zal ik er zijn, maar ik kan het niet weer opbrengen, niet steeds maar weer gebruikt worden en niet steeds maar blijven troosten, terwijl hij toch de drank vooropstelt. Begrijp me goed, dit is mijn kind en ik ga voor mijn kinderen door het vuur, maar ik kan niet alles en hiermee kan ik niet meer omgaan.....
