Je weet pas wat het is, als het jezelf overkomt
Iedereen is weleens ziek, iedereen heeft weleens koorts of de griep, maar wat als je ineens chronisch ziek wordt?
Waar is het begrip en wat snapt men ervan? Je weet het pas, als het jezelf overkomt! En dan? Dan is het leven ineens heel anders, dan is het net, alsof je voor heel veel mensen niet meer meetelt, dan ben je een paria, iemand die teert op kosten van anderen en die eigenlijk gewoon zich niet zo moet aanstellen.
Je leest vaak genoeg hoe ziek iemand zich kan voelen, iemand heeft de griep, 40 graden koorts, 3 dagen op bed, echt een stevige griep, niet normaal zo ziek voel je je dan! Iedereen leeft met je mee, je neemt je paracetamol, een hete grog en je blijft lekker in je bedje uitzieken, maar na een paar dagen voel je je alweer beter en een week later kun je alweer gewoon aan het werk. Ziek zijn is geen pretje, maar gelukkig, het gaat weer over.......
Maar niet altijd! Er zijn mensen die altijd ziek zijn. Soms is er een dag dat het beter gaat dan de dag tevoren, maar soms ook is het juist erger dan de dag ervoor. Klagen heeft weinig zin en je zult ook niet snel horen dat iemand zich ziek voelt, terwijl iemand met griep Facebook en Twitter vol schrijft over hoe beroerd die zich wel voelt. Dat zul je van een chronisch zieke niet te snel horen en als die het al laten horen, dan worden ze vaak niet eens serieus genomen, omdat het toch al bekend is dat het bij die ziekte hoort.
Begrip is er niet veel meer voor de chronisch zieke patiënt. je merkt het van overheidswege al, je merkt het in je omgeving al en al heel snel merk je het in je vriendenkring of familiekring al. Je moet er maar mee leren leven en als het even kan je leven maar opofferen voor anderen, want eigenlijk vinden ze dat je je niet zo moet aanstellen. Zij gaan voor! Zij zijn degenen waar jij voor moet leven of je nu wilt of niet. Een voorbeeld kwam van iemand, die heel dichtbij stond: Dan ben je maar een paar dagen moe of ziek, maar je hoort gewoon te komen!
Alleen de woorden al: Je hoort gewoon te komen.........
Hoe egoïstisch kunnen mensen zijn? Zelf zijn ze al zielig wanneer er een beetje koorts optreed, of als ze in hun vinger hebben gesneden en nu vinden ze, zelf werkende in de zorg (!) dat je maar een paar dagen ziek of moe mag zijn omdat een verjaardag belangrijker is, met al de stress en pijn die je ondergaan moet, dan jouw gezondheid en jouw leven. Nee, dat is allang niet meer belangrijk!
Maar ze vergeten dat het je zomaar kan overkomen, een chronische ziekte, die je leven beheerst. Een ziekte, die ervoor zorgt, dat je niet teveel aan je hoofd kunt hebben of een ziekte, waarbij je constant leeft met pijn en/of stress. Toch zullen ze ooit merken, dat het anders kan, dat je anders met een ander om kunt gaan. Dat je een verjaardag ook bij iemand met een chronische ziekte door kan brengen. Gewoon, door er zelf naar toe te gaan, zonder al de poespas eromheen. Je kunt een eigen, klein feestje bouwen, zonder dat de hele familie en vrienden kring daarbij aanwezig is. Maar dat is niet de doelstelling, de doelstelling is, het pronken met wat er allemaal op een verjaardag, bruiloft, doop enz. komt, net zoals je een doelstelling kunt hebben om zoveel mogelijk vrienden op Facebook te hebben.
Het heeft me aangegrepen toen ik deze woorden hoorde, die mijn man toch maar even onder ogen kreeg. Hij heeft dit niet verdiend. Het is een man, die altijd voor zijn kinderen en familie heeft klaargestaan. Hij heeft altijd hard gewerkt en altijd geholpen, daar waar ze hem nodig hadden. Ergens helpen met witten, of verhuizen, nergens was hij te beroerd voor. Als de kinderen op vakantie gingen, dan bracht hij ze naar het vliegveld, ook al moest hij er 250 km voor rijden, midden in de nacht en hij haalde ze zelfs weer op van het vliegveld. Nee, geen koffie meer bij hen thuis, wel direct weer wegwezen. Maar nog nooit sprak hij een kwaad woord over hen, hij was heel erg gek op zijn kinderen en kleinkinderen, maar toch schijnt er iets gebeurt te zijn, waardoor zijn kinderen en familieleden gevoelloos zijn geworden. Was het omdat de chronische PTSS werd gediagnosticeerd? Was het omdat er nu ineens veel meer werd verteld dan vroeger? Was het omdat ze het voor anderen allemaal zielig gingen vinden en was het voor hen beschamend dat zij nooit voor hem hebben klaar gestaan?
Wie was er toen hij na de tweede scheiding ging verhuizen en zijn huis gewit moest worden, of behangen? Niemand!
Ach ja, je weet pas wat het is, als het jezelf overkomt. Hij heeft zich erbij neergelegd, ik ook, maar hij verdiend dit niet. Hij verdiend zoveel meer, ik hoop dat hij dit krijgt van de kinderen die wij samen mogen delen, ook al hebben we ze niet samen verwekt.
#alshetjezelfoverkomt ,chronischziek
