Na de geboorte van ons eerste kind kochten we een woning die nog gebouwd moest worden. Er werden er in totaal 20 gebouwd, dus het werd een hele nieuwe straat, met allemaal nieuwe bewoners. Dat was op zich wel leuk, want er kwamen toch veel mensen te wonen met kleine kinderen, of mensen die nog geen kinderen hadden. Dat leek ons wel erg fijn, ook voor ons kind en de tweede die onderweg was.
Toen de huizen werden opgeleverd kregen we een beetje contact met de buren en ook zo konden we gezamenlijk gebruik maken van de diensten van Vereniging Eigen Huis. Deze kwam controleren of alles goed werd opgeleverd en na de tweede oplevering nogmaals een keer. De aannemer kon in een korte termijn dan nog gebreken herstellen.
We waren er al komen wonen en ons tweede kindje was dan ook al geboren. Zoals afgesproken hadden we nog een bijeenkomst van alle 20 nieuwe bewoners van de straat, om nog even door te spreken of er nog dingen waren die we met de afgevaardigde van de Vereniging Eigen Huis wilden bespreken. Zo spraken we af dat we op een avond bij onze naaste buren bijelkaar zouden komen.
Dat kwam wel goed uit, ik hoefde geen oppas te regelen, ik ging gewoon om het half uur even kijken bij mijn kinderen en uit voorzorg had ik de voordeurbel uitgezet. Zo zouden ze niet wakker worden, mocht er toevallig iemand aanbellen voor een collecte oid. En zo ging ik dan ook met een gerust hart met mijn man mee naar de buren.
Heel toevallig bleek de buurvrouw vroeger bij mij op school te hebben gezeten. We hadden toen niet echt veel contact, maar we kenden elkaar wel! het was een gezellige avond, ook alle andere buren waren er, en we bespraken wat er nog aan gebreken waren aan onze huizen. Uiteindelijk waren die dingen besproken en besloot ik dat het tijd werd naar huis te gaan. Ik moest de jongste nog een fles geven en het was ook weer vroeg dag met twee kleine kinderen.
Een aantal buurmannen wilden nog het dorp in om een biertje te gaan drinken. Ook mijn man ging met ze mee. Ik vond het prima, ik ging naar huis, gaf mijn zoon de fles en kroop lekker in bed.
Ineens schrok ik wakker van glasgerinkel. Het waaide door de slaapkamer, het was donker en het was een beetje eng. Ik deed het licht aan en bemerkte dat het slaapkamerraam aan diggelen was. Beneden stond mijn man te schreeuwen dat hij naar binnen wilde. Bevend nog van de schrik en een beetje bang, omdat mijn man zo tekeer ging, liep ik de trap af om hem binnen te laten.
Achteraf was ik vergeten de bel er weer op te zetten en hij had geen sleutel meegenomen. Toen hij niet binnen kon komen besloot hij eerst met steentjes te gooien naar het slaapkamerraam, maar ik had waarschijnlijk te diep geslapen. Toen had hij de telescoopstok, die ik gebruikte voor het ramenwassen van de ramen boven, gepakt en daarmee tegen het raam willen tikken. Omdat hij zoveel had gedronken kende hij zijn kracht niet, en daardoor sloeg hij door het raam.
Hij was erg dronken en erg boos, iedereen hoorde hoe hij tekeerging. Ik ruimde de scherven op en probeerde hem te kalmeren, maar door zijn beschonkenheid en het kapotte raam wat nu ook nog dicht gemaakt moest worden, werd hij alleen nog maar agressiever. Bovenaan de trap gaf hij me een duw en ik tuimelde naar beneden. Toch viel het allemaal nog mee, ik had alleen wat blauwe plekken opgelopen. Ik zei verder maar niets en ging er maar vanuit dat hij de volgende dag wel weer voor rede vatbaar zou zijn. Uiteindelijk konden we weer gaan slapen, al was het nog maar voor even.
De volgende dag liet ik er een nieuw raam inzetten en we spraken er niet meer over. Dit was gebeurt en ondanks mijn blauwe plekken en de spierpijn die ik had, nam ik aan dat dit nooit weer zou gebeuren. Ik schoof het op de drank en eigenlijk hield ik ook anderen er een beetje verantwoordelijk voor dat hij zo dronken thuiskwam. Achteraf natuurlijk hartstikke stom, maar je wilt het graag zo anders.
Een paar weken later, het was bijna Kerst, kreeg ik de bloemist aan de deur met een prachtig kerststukje. Van wie het was kon hij me niet vertellen, anoniem zei hij. Ik hoopte natuurlijk dat het van mijn man kwam, maar helaas, deze wist van niets. Ik vond het een beetje vreemd allemaal, maar besloot er maar gewoon van te genieten, misschien kwam ik er ooit nog eens achter.
Oudjaar zaten we gewoon thuis uit en om 0.00 uur gingen veel mensen de straat op om nieuwjaar te wensen. Zo kwam de buurvrouw, die ook zwanger was, nog even om het hoekje kijken bij mij. We zaten gezellig te kletsen, toen ze ineens opmerkte: Oh, is dat het stukje wat mijn man je heeft laten bezorgen? Ja, we vonden het zo sneu voor je wat er allemaal gebeurde! En heb je nog iets overgehouden van je val van de trap?
Ja, zo kwam ik erachter en ik schaamde me dood, maar bedankte haar voor het mooie stukje en zei haar dat ik hoopte dat het haar nooit zou overkomen. Nee hoor, zei ze, dat overkomt mij niet, mijn man zal zoiets noot doen!
Een jaar later, ze was moeder geworden van een prachtige dochter, hoorde ik ruzie bij de buren. Gegil en geschreeuw....ach ja, overal is weleens wat dacht ik. Tot ik de volgende morgen de was ophing en het slaapkamerraam van mijn buren openging. Daar stond ze, mijn buurvrouw. Een opgezwollen gezicht en een blauw oog..... Ik vroeg haar of het ging. Ach, zei ze, mijn eigen schuld.
Nee het is nooit je eigen schuld als je wordt geslagen. Gelukkig is zij bij die man weg. Ik ben trouwens ook bij die man weg. Niemand verdient het om zo op fouten te worden afgerekent. En wanneer je wordt geslagen, dan moet je zorgen dat je een veilig heenkomen zoekt.
