Leven is niet zomaar iets, het is kostbaar en frigiel. We hebben dit vaak niet zo door, zolang we gezond zijn en jong, maar naarmate je ouder wordt en steeds meer om je heen gaat verliezen, merk je pas hoeveel waarde het leven heeft.
Ziekte kan je leven behoorlijk in de war brengen, maar kan het zeker ook nog eens beëindigen. Je kankert als het ware weg, grof gezegd. Kanker is een nare ziekte, die zoveel onzekerheid met zich meebrengt, dat je nooit weet of je nu wel of niet een overlever bent.
Ook de kleinste dingen brengen je aan het denken over de dood en hoe snel een leven beëindigd kan worden. Het volgende overkwam mijn vrouw en mij de afgelopen week:
Mijn vrouw is ziek, we waren, na een ziekenhuisbezoek even de stad ingegaan om een paar boodschappen te doen. Niet zo lang en niet ze ver, want dat houdt ze niet meer vol. We hadden een leuke middag, we genoten van de leuke koopjes die we hadden binnen gehaald en van het nog mooie herfstweer. Toen we terug liepen naar de auto, hoorden we een doffe knal en zagen veren over de weg vliegen. Een auto kwam er achteraan en toen de auto gepasseerd was, zagen we hem liggen, op de weg. Een dode duif.
Ik zei nog: "Die heeft in elk geval niet geleden". Waarop mijn vrouw in tranen uitbarstte. "Zo onnodig, een vogeltje aangereden door een snelle auto", was haar antwoord. We liepen verder naar de auto, terwijl ik mijn arm om haar schouder sloeg. Voor ons zo confronterend, zo hard, maar ook zo waar. Het einde is voor niemand voorspelbaar, het kan een lange lijdensweg worden, maar evengoed ook in één keer voorbij zijn. Het leven is zo doorzichtig als een vlinder, zo fragiel en zo kwetsbaar. Niemand heeft de controle, behalve, als je het heft in eigen handen neemt. Hopelijk blijft die dag nog ver bij je vandaan, hopelijk mag mijn vrouw nog een tijdje leven en mag ik die tijd uitzingen om voor haar te kunnen zorgen.
