Ik ben klaar. Op. Ik wil niet meer. Ik trek het niet meer. Ik heb het geprobeerd. Alles aan gedaan om mij hoofd boven water te houden. En steeds maar weer liep ik op mijn tenen verder.

Ik heb het aangegeven. Ik heb gezegd dat ik het moeilijk vond. Ik heb gezegd dat het heftig is in combinatie met mijn vroegere trauma's, trauma van pas geleden en rouw. Maar toch ben ik meegegaan, met het idee dat ik onmisbaar ben en hard nodig ben.

Misschien stelde ik mij aan? Misschien kan ik dit wel? Kan ik hier doorheen? En wordt ik er wel sterker van!

Maar het overheerste alles. Mijn slaap. Mijn dagelijks leven. Het betalen van de rekeningen werd teveel. Alle contacten bijhouden werd teveel. Een afspraak maken voor een apk werd teveel. Even naar de supermarkt lopen werd teveel. Even een afspraak inplannen met een vriendin werd teveel.

Ãœberhaupt ongelukkig voelen, en rouwen werd teveel. Ongelukkig voelen vanwege de heftigheid van mijn baan in combinatie met mijn geestelijke toestand momenteel was teveel.

En mijn werk denkt ook gewoon te weten wat goed voor mij is. Het denkt mee wat goed voor mij zou zijn in deze situatie. Ze denken dat zij bij het goede eind hebben.

Weten zij hoe het is, om je geliefde, samen bebloed en gewond, in je armen te hebben met zijn hartslag in je vingers, van zijn pols en deze voelt verdwijnen?

Weten zij hoe het is, om alles op alles ingezet te hebben, om zijn leven te redden? En dat hij toch van deze aardbodem is weg genomen? Weten zij hoe boos ik ben hierom, op het leven?

Weten zij hoe het is, om een lichaam zien te vinden in een land waar ze geen Engels spreken? En eindelijk na 2 en half uur hem aan te treffen in een mortuarium?

Weten zij hoe het is, dat er allerlei andere trauma's van vroeger, dat ik elke dag uitgescholden, geslagen en vernederd werd, met alle emoties die erbij horen op dit moment ook opspelen?

Weten zij hoe het is om rond te lopen met zoveel verdriet, schrik en ongeloof, maar geen troost kan vinden bij je eigen ouders?

Weet überhaupt iemand, hoe dit allemaal is, en hoe dit voelt en hoe het is om je hoofd boven water te houden in deze vreselijk drukke, vol met verplichtingen - maatschappij?

Nee...Dus daarom.

Die verdomde personeelstekorten!!
En geef ik nou aan dat dit teveel is, aan mijn werk, krijg ik letterlijk terug gekaatst: "Snap je wat dit teweegbrengt?"

Daarom gooi ik de handdoek in de ring. Ik stop ermee. Ik stap er even uit, om tot rust te komen. Alles is mij teveel. Alles trekt teveel aan mij.

Laat mij met rust...

Loading full article...