Doorgaans doe ik niets met de Facebook herinneringen. Het is een beetje overdreven vind ik om een foto nog een keer te posten. Vandaag zag ik echter een herinnering van drie jaar geleden. Dit was de dag dat ik mijn tatoeage voor mijn moeder heb laten zetten. Daar stond ik dan toch te twijfelen of ik deze wel opnieuw zou posten. Maar waarom? Wat zou het zeggen? Toen ik de tatoeage liet zetten was inmiddels al drie jaar geleden dat mijn moeder overleden is. Dat de tijd verstrijkt wil niet zeggen dat het makkelijker wordt. Terwijl ik dit schrijf voel ik een ongelofelijke pijn opkomen. Tranen zijn door mij normaal al niet onder controle te krijgen, dus ook nu niet. En toch gaat het beter met mij.

Het overlijden van mijn moeder heeft zo´n impact op mij gehad. Ik dacht dat ik nooit meer over de pijn heen zou komen. Het gemis was constant. Ik kon maar niet wegkomen. Het trok mij verder en verder mee. En ik heb mezelf er aan overgegeven. Moe van het net doen alsof het goed gaat, heb ik alles los gelaten. Mijn verdriet was alles overheersend. Met ook echt alle gevolgen van dien. Maar dat merkte ik pas toen het te laat was.

Nu zes jaar verder praat ik eigenlijk met niemand over mijn verdriet. Het is nog veel te beladen op een of andere manier. Misschien lukt het mij wel nooit. Wat ik inmiddels wel heb geleerd is dat pijn ook een slechte raadgever is. Mijn houding van I don´t care heeft mij niet veel opgeleverd. Naast materiële schade die ik heb veroorzaakt denk ik ook wel dat mensen in mijn directe omgeving niet de beste versie van mij hebben gekregen. Er is een vriendin tegen wie ik alles durf te zeggen en zij wees mij op mijn eigen negativiteit. Daar schrok ik best van. Maar ik ben dat gaan onderzoeken. En ik moest haar gelijk geven. Ik was boos, woedend eigenlijk en teleurgesteld in iedereen om mij heen. Niemand vraagt hoe het gaat, hoe ik me voel. En als reactie daarop werd ik vervelend of nog moeilijker te bereiken. Diep van binnen voelde ik de eenzaamheid van deze strijd en ik wilde daar over praten, maar wist niet hoe. Ik straalde daarom uit dat ik daar absoluut niet over wilde praten. Dan zal niemand dat ooit doen. Tenzij iemand je echt goed kent. En daar heb ik zelf voor gezorgd dat dat niet het geval is. Deze openbaring zorgde voor het wegvallen van mijn boosheid. En als je niet meer boos bent dan zie je hele andere dingen.

Rouwen is een zeer persoonlijk proces zonder einddatum. Maar nu heb ik een soort evaluatie gevoel. Ja het doet pijn en ik ben verdrietig. Maar ik ben inmiddels niet meer mijn pijn en mijn verdriet. En dat is ok.

Vrijdag zou de verjaardag van mijn moeder zijn. Het is nog steeds geen normale dag, dat voel ik. Ik ben gespannen, wat sneller geïrriteerd, huilerig. Maar ik ben nog steeds ok. En dat is een belangrijke stap voor mijn proces.

Loading full article...