Ruzie met je beste vriend

Altijd waren we vrienden, nooit was er ook maar één verkeerd woord tussen ons gevallen, tot die keer......
 
Het was altijd lachen, we hadden veel plezier en toch waren we alleen maar vrienden. Natuurlijk, we hadden weleens opmerkingen naar elkaar, die close waren, maar nooit te close. We hadden immers onze eigen geliefden, die hoorden bij ons en daar hielden we van. Ook zij, wisten van onze vriendschap, sterker nog, zij deden heerlijk mee. Waarom ging het dan ineens verkeerd? Moet je er vrouw voor zijn, om het niet te kunnen begrijpen?
Badend in het zweet wordt ik wakker. Wat een nare droom heb ik gehad! Ik hoor mijn man hoesten, nog eens hoesten en ineens schrik ik, hij hoest, alsof hij het heel erg benauwd heeft......er staat een kop koffie op mijn nachtkastje. Zo lief, dat brengt hij me elke morgen, wanneer hij als eerste uit bed gaat. Maar nu ineens, de schrik om mijn hart, hij zal toch niet....ik spring uit bed en ren naar de badkamer.
Hij kijkt me geschrokken aan. Gelukkig, niets aan de hand. Hij lacht, ach ja, hij hoestte, misschien een beetje overdreven, maar er was niets aan de hand. Dan duik ik weer terug in bed, de tranen lopen ineens over mijn wangen.....
 
Was het de schrik, was het die droom? Was het een combinatie van beide? 
Het staat me nog zo goed voor ogen, het leek de realiteit, maar kon natuurlijk geen realiteit zijn. Ik kon gewoon fietsen, ik kon gewoon werken, dat is nu geen realiteit, maar in dromen kan alles. Ook daar was die goede vriend, de vriend, die ik nog nooit in werkelijkheid heb gezien. Het was een plaats, waar we gezamenlijk werkten en waar we konden praten over wat ons bezighield in de maatschappij. Maar ook daar, maakten we grapjes. Onze echtgenoten waren er ook, maar aan het eind van de dag, waren die nog even een paar boodschappen gaan doen en mijn vriend vroeg of we samen naar huis konden gaan, hij moest me even spreken.
 
Ik had mijn fiets, hij liep. Onderweg, vroeg hij me, of we ergens nog een kopje koffie konden gaan drinken. Ik aarzelde, maar zei toch, dat ik naar huis wilde, het eten moest bereidt worden en mijn man zat op me te wachten. Ik verwachtte eigenlijk, dat het hoge woord eruit zou komen. Dat hij me nu ging vertellen, wat hij kwijt wilde, maar dat gebeurde niet, tenminste niet zoals ik had verwacht.
 
Ineens begon hij tegen me te schreeuwen, "Waar ben je eigenlijk mee bezig, snol, die je bent!". Het ging almaar door en ik stond met mijn mond vol tanden, vol ongeloof naar hem te kijken. Ineens riep hij;"Uit mijn ogen!" Ik fietste naar huis, toen hoorde ik mijn man hoesten.....
 
Van mijn stuk gebracht en met een naar gevoel zit ik dit verhaal te schrijven. En eigenlijk, die goede vriend.....ben nu even een beetje afstand aan het nemen....komt wel weer goed....
Loading full article...