Waarom? Waarom? Waarom?
Een ambu-ritje door de nacht…
Het was een ijskoude winterdag.
Die dag dat voor mij de zon ging schijnen.
Die dag dat ik hem ontmoette,
mijn soulmate waar ik levenslang op gewacht had.
Het was bij hem dat ik thuiskwam.
Het was voor hem dat ik graag mijn roots achter me liet en verhuisde.
Daar naar dat verre Assenede.
Copyright foto Sporthal Assenede: S.D.C. -Assenede
Copyright foto Richtingwijzer: S.D.C. -Assenede
Copyright foto Kerk Assenede: S.D.C. -Assenede
We vulden mekaar prachtig aan.
Ik met mijn vroegere ervaring als verpleegkundige.
Hij als huidige ambulancier.
Jarenlang had ik geweten hoe hectisch het leven was in een ziekenhuis.
Hoe iedereen, inclusief mezelf, heftig in de weer kan zijn om mensen te genezen, een leven te redden.
Hoe het eraan toe ging, die helse rit op weg naar de spoedafdeling, daar had ik het raden naar.
Ik leerde het snel kennen.
De weg van de noodoproep bij de dienst 112 tot het veilig afleveren van een patiënt in het ziekenhuis.
Maar ook alles ertussenin.
De gevulde kar die in de supermarkt moet achtergelaten worden bij een oproep.
Want ook ambulanciers en brandweerlieden hebben thuis een koelkast die gevuld moet worden.
De gezellige barbecue die onderbroken moet worden.
Want ook ambulanciers en brandweermannen hebben familieleden en vrienden.
De kinderen die middenin de nacht uit hun slaap gerukt worden door het geluid van de bieper.
Want ook ambulanciers en brandweerlieden hebben schone slapertjes in kinderbedjes.
De echtgenote, verloofde of partner, die mee uit de zetel rechtveert om de interventievest al aan te reiken terwijl ze haar partner nog een vluchtige afscheidszoen geeft.
Het roepen op de gang: ‘Wees aub voorzichtig schat, kom heelhuids naar huis terug straks’.
Het wachten op de terugkeer van de interventie en hopen dat je geen tranen moet drogen straks omdat de patiënt het niet gehaald heeft.
Of omdat in het brandende huis een levend wezen niet tijdig kon gered worden.
Copyright foto Brandweerwagen : S.D.C. -Assenede
Foto : Pixabay
Foto : Pixabay
Het zijn allen zeer gevoelige mensen, degene die hun eigen leven op het spel zetten om anderen in nood te redden.
Beter dan wie ook ken ik de angsten van zo’n hulpverlener.
Naast de angst voor het net te laat komen om een leven te redden, is er nog een andere grote angst.
Dat er op een dag een oproep komt van een heel bekend iemand.
De eigen partner die betrokken raakt bij een ongeval.
Het eigen tienerkind dat iets ergs overkomt die eerste dag dat ze naar een fuif mag.
De eigen ouder moeten reanimeren.
Een collega-ambulancier waarbij geen hulp meer kan baten., …
Ikzelf weet hoe erg je overstuur kan zijn wanneer het een bekende is, dat in nood is.
Want goed opgeleid, maakte ik het zelf mee.
Mijn eigen kind in dringend gevaar.
Een dringende E.H.B.O. nodig.
Een dringende rit naar de spoedafdeling nodig.
Gelukkig kon ik op dat moment rekenen op iemand die net iets sneller handelde dan ikzelf.
Iemand die net iets vaker en veel betere opleidingen krijgt dan ikzelf.
Er komt heel veel bij kijken, bij zo’n goed draaiende brandweerzone. Er komen heel veel uurtjes scholing bij kijken. Ambulanciers raken niet onder de veelvuldige examens onderuit.
Daar plukken wij met zijn allen dagelijks de vruchten van.
Ooit zag ik het allemaal nog net ietsje dichterbij dan voorheen.
Die nacht van 23 april 2015.
Die nacht dat ikzelf een dringende interventie nodig had.
Blij dat mijn eigen soulmate niet van dienst was, want ik wist dat dit zijn reinste nachtmerrie was.
Een noodoproep met mijn adres op zijn bieperscherm.
Ikzelf kende het reilen en zeilen maar al te goed.
Ik wist hoe goed alles voorbereid was.
Bovendien gaf het mij een enorm geruststellend gevoel om bij de dienst 112 een bekende stem te horen.
De stem van een vriend die naast zijn job als ambulancier ook nog eens de centrale-oproepen beantwoordde.
Heel professioneel werd de noodoproep afgehandeld en de ambulance richting mezelf gestuurd.
Ik wist al dat een ritje kazerne richting patiënt razendsnel verloopt.
Ik wist dat ik veilig zou zijn zo gauw ik de zwaailichten aan mijn deur zag stoppen.
Mijn enige angst was nog de weg naar het ziekenhuis.
Ik wist dat ik als patiënt in omgekeerde richting naar het ziekenhuis gevoerd zou worden.
Daar was geen ontkomen aan.
Ik lichtte de chauffeur van dienst in over mijn probleem.
Ik ben namelijk snel wagenziek.
De chauffeur die nacht was Peter Mechelinck.
Peter beloofde me heel voorzichtig te rijden.
Zodat ik zeker niet misselijk zou worden.
Peter hield woord.
Terwijl de verpleegkundige mijn hand vasthield en mij troostte bracht Peter mij zacht door de nacht naar A.Z. Alma.
Het was Peter die aan de spoedarts mijn verhaal deed, want ikzelf kon niet meer.
Peter nam uiteindelijk afscheid van me.
Twee jaar later herhaalde hij in zijn winkel nog steeds met regelmaat dezelfde boodschap.
Een stiekeme hoop van hem en de hartenwens van mezelf.
Elke keer wanneer ik Peter zijn camionette zag, moest ik glimlachen en denken aan die nacht.
Die nacht dat hij zo voorzichtig rondreed met mij.
Als je dan hoort dat zo’n voorzichtig chauffeur uit ons midden weggerukt raakt door een verkeersongeval, dan zakt de grond onder je voeten weg.
Datgene wat Peter mij meerdere malen in alle discretie toewenste is intussen nog niet ingewilligd.
Ik ben zeker dat Peter van uit de Hemel toekijkt en stiekem een handje meestuurt.
Vanuit het Aardse leven kan ik enkel nog met pijn in mijn hart zeggen:
‘Zone Centrum is niet enkel een fantastische ambulancier, maar ook een uitmuntend chauffeur kwijt’.
Oproep :
sabrina.de.couvreur@telenet.be
