Zit er even een beetje doorheen... Het is de laatste tijd zo druk met MST hier thuis, daarnaast verzorging kids, huishouden, boodschappen en allerlei probleempjes oplossen. Mijn man werkt nu sinds 3 weken weer fulltime na een jaar thuis te hebben gezeten. Hartstikke fijn hoor! Ben ik zeker blij mee, alleen komt er nu ineens weer heel veel op mijn schouders terecht. Mss zijn er nu mensen die denken dat valt toch wel mee.... Maar in combi met o.a fibromyalgie en PTSS is dat een beetje teveel. Ik wil altijd alles maar kunnen, vind het soms zo moeilijk te accepteren maarja... wordt ik elke keer wel weer terug gefloten natuurlijk.

Nu wilde ik eergisteren snel naar buiten rennen omdat ik de schoolkids van mijn jongste dochter buiten langs hoorde komen met de waterloop en ik daar dus even snel een foto van wilde maken... Tja... PATS! Alsof er iets kapot schoot in mijn kuit (bleek dus ook zo te zijn achteraf) een zweepslag dus. Dus nu al vanaf vrijdagmiddag met mijn been omhoog en lopen met krukken.... nu kom ik helaas niet veel verder dan 50 meter door mijn fibro...



Wil echt niet zeuren, zo bedoel ik het ook niet, maar ben er gewoon even een beetje klaar mee. Moet steeds zoveel dingen accepteren en normaal als het even niet zo goed met me gaat, ga ik even naar buiten... een stukje wandelen of fotograferen... Helaas gaat dat niet en moet ik ermee rusten, ben ik niet zo goed in hihi.

Loading full article...