gewoongaby

· 05 Apr 2020

Follow Following

#Samenleving




Wie begrijpt me, wie ziet me staan. In de donkere periodes van ons leven, schreeuwen we het uit, wie begrijpt me, wie ziet me staan? Als er nou maar een iemand was die zijn hand naar je zou uitreiken en naar je luisterde, die je begreep wat je allemaal moet doorstaan. Dan voelde je je voor het eerst eens door iemand gezien. Dan had je eindelijk eens het gevoel, ik besta.

Deze zoektocht start na veel tegenslagen, waarbij we mensen verliezen, waarbij we pijn voelen die onze ziel aanraakt. Het kan een geliefde zijn die van het ene op het andere moment uit je leven verdwijnt en jou met zoveel vragen laat zitten. Het kan een kind zijn dat je na een scheiding niet meer mag zien. Het kunnen je ouders zijn, die je het huis uit hebben gezet, omdat je onhandelbaar was, maar het was een roep om door hun gezien te worden.

Wie begrijpt me, wie ziet me staan, is er nou echt niet iemand die er voor mij kan zijn, die me laat voelen dat ik bestaansrecht heb. Die is er, dat ben jij. De enige die jou begrijpt ben jij. De enige die jou ziet staan, ben jij. Maar zolang je jezelf niet begrijpt, zolang je wilt dat een ander jou ziet staan, begrijp je jezelf niet, zie je jezelf niet staan.

Zolang je van anderen verwacht dat ze jou begrijpen, of zien staan, gebeurt er niets. Blijf je die roepende in de woestijn, verlaten, alleen, omkomend van de honger, de liefde die maar niet in je leven op de juiste manier aan je verschijnt. Dorst hebben, omdat de tranen al het vocht uit je lijf halen. Wie begrijpt me, wie ziet me staan. Jij, de enige die dat kan, ben jij.

De tocht die je je leven lang al aan het bewandelen bent, zoekend naar iemand die jou begrijpt, kun je beter maar mee stoppen. Laat je tranen vloeien en droog ze, kijk in de spiegel. Je hebt jezelf verlaten, je ziel huilt die dikke tranen met tuiten. Je hebt niemand anders nodig die je begrijpt, je hebt jezelf nodig. Je hebt jezelf in de steek gelaten.

Ja het klopt, je hebt gelijk, dat is gebeurd door anderen, die er niet voor je waren toen je klein was, toen begon het al, die lieten je in de steek. Toen vroeg je je al af, waarom hebben ze mij op de aarde gezet. Toen ben je begonnen met zoeken. Omdat je nog steeds denkt dat een ander jou die hand moet gaan reiken. Door de jaren heen heb je gegeven, jezelf, compleet, weggegeven, hopende dat er iemand was die jou een keer zou begrijpen, je zou zien staan.

En stuk voor stuk zijn ze allemaal verdwenen, je voelt je een stuk oud vuil, achteloos weggegooid bij het vuilnis. Niemand die je ziet staan, of begrijpt. De moeite doet iets voor jou te willen betekenen.

Je voelt je als een zwerver onder de brug met geen bestaansrecht, geen veilige haven om je te beschermen. Het wordt tijd, tijd om jezelf te zien gaan staan, je te beschermen tegen al diegenen die jouw liefde niet op de juiste manier kunnen ontvangen. Het wordt tijd te leren dat liefde net allen geven is, zoals je gewend bent. Dat liefde er ook voor jezelf is. Zodra je dat gaat begrijpen, gaat iemand je zien staan. Gaat iemand je begrijpen en dat ben jij.

Omarm dat hele mooie mens dat je bent, die de liefde voor zichzelf eindelijk kan en mag toelaten, die ze allemaal tot op heden heeft weggegeven.