Ik keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ik het belsignaal van mijn telefoon. Ik nam op.
"En, heb je 'm gevonden?", vroeg ik.
- "Nee, ik ben 'm kwijtgeraakt. Hij had volgens mij door dat hij gevolgd werd. Dit is geen goed nieuws!"
"Shit!", riep ik en hing de telefoon weer op.
Alweer een doodlopende weg. De kans om het tot een goed einde te brengen namen met de minuut af. Wat kon er nu nog gedaan worden? Nog maar één dag, en dan zou het gaan gebeuren. Alles stond al klaar. Was ik toch maar gebleven toen ik oog in oog met 'm stond. Alleen aan die gedachte had ik niets, dus drukte ik hem gauw weg. Er is altijd nog een manier, alleen welke... mijn hersenen kraakten en ik kreeg er hoofdpijn van. Snel nam ik een slok water zodat ik weer helder kon denken. En toen wist ik het: ik zou hem opwachten op de plek waar ik hem voor het eerst gezien had.
Daar was zij toen ook. De betovering die ik daar toen door ervoer was gewoonweg magisch. Ik had vlinders in mijn buik, voelde bubbels in mijn hoofd en zag de wereld door een roze zonnebril. Alleen, zodra hij uit het zicht raakte, ging ook dit betoverende gevoel weg. Dus, hij moest er meer van weten. Ik moest weten wat zijn geheim was. Zonder antwoord op mijn vragen was ik nergens.
Ik ging op weg naar de bushalte van lijn 21. Daar had ik haar eerder ontmoet, maar dat was nooit zo speciaal geweest als die ene keer. Dat was echt iets bijzonders geweest. Op de weg erheen fantaseerde ik hoe het zou zijn om dat gevoel voor altijd vast te kunnen houden. Ik kwam aan en zag een envelop op een van de stoelen liggen. Hij was gericht aan mij. Nieuwsgierig opende ik de envelop en las het briefje wat erin zat: "Helaas, Cupido is weer gevlogen". Verderop rolde de laatste bus naar Nooitgedacht binnen. Toen hij stopte, stapte ik in. Zonder antwoorden reden we weg; einde oefening.
