Scharrelmensen
#scharrelmens #Vrijeuitloopmens #levenaanboord #vrijleven
Tijdens de vrijmowa vorige week gingen we op de koffie bij de #stadsnomaden op het suikerterrein. De stemming was ietwat verslagen. De dag ervoor hadden ze te horen gekregen van de rechter dat ze het terrein moeten verlaten. Dat wil zeggen als de deurwaarder langs komt krijgen ze een week om te vertrekken. Waarnaartoe? Dat weet niemand. Er is geen plek voor ze. Inmiddels wonen ze 2 jaar op het terrein. Ze zijn volledig zelfvoorzienend en hebben allemaal een baan of zijn zelfstandig ondernemer. Ze staan niemand in de weg en zijn niemand tot last.
Waarom komt dan toch na 2 maanden bedenktijd van de rechter een besluit dat ze op zo’n korte termijn moeten vertrekken? Onbegrijpelijk, vinden ze. Het terrein wordt compensatie gebied omdat elders in de buurt gebouwd gaat worden en de ‘zeldzame’ beestjes van daar een veilig heenkomen kunnen vinden. Stadsnomaden zijn scharrelmensen. Ze leven hun eigen leven, in harmonie met de natuur om hen heen.. Ze zijn totaal niet veeleisend qua luxe of spullen. Vaak zijn het creatievelingen en bouwen ze hun eigen huis op wielen, veelal met afval van anderen. Ze hebben zonnepanelen en leggen een moestuin aan. Ieder zijn eigen plek maar ook een gezamenlijke plek voor overleg, eten, gezelligheid, koffie enz. Hun verhaal greep me aan. Ik ben er een paar dagen van in de war geweest.
Het liet me weer voelen hoe ik zelf met mijn vriend en onze scheepjes steeds weggestuurd ben. Van de ene plek naar de andere. Welwillende ambtenaren die toezeggingen doen, maar als het er op aan komt in de greep van het systeem zijn. Zoals die keer in Friesland, waarbij we zelf een aantal locaties mochten aandragen waar we zouden willen liggen. Zorgvuldig maakten we een lijst. We reden rond en onderzochten de mogelijkheden. We zijn er drie maanden mee bezig geweest. Steeds probeerden we ook een afspraak te maken met een ambtenaar zodat we geen onnodig werk zouden doen. De afspraak werd steeds afgezegd en uitgesteld. Uiteindelijk zijn we gaan varen naar een plek die van de gemeente was en waar geen bestemming was. Volgens omwonenden en bekenden gebeurde daar al jaren niets. Een uur nadat we hadden afgemeerd komt er een auto aan met een hele boze man. Hij bleek de week ervoor het terrein gekocht te hebben van de gemeente. Toen brak ik, en in pure wanhoop belde ik huilend naar de gemeente. Tijdens het gesprek met de ambtenaren de week erna, werden de andere locaties ook een voor een van tafel geveegd. Helaas kwamen ze niet met een alternatief.