Laat ik voorop stellen dat ik natuurlijk niet echt een schrijver ben. Dat ik dit schrijf, daarmee doe ik mezelf niets tekort, het is de waarheid. Maar leuk vind ik het wel.
Ooit had ik een idee om een kinderboekje te schrijven. Het ging over een koalabeertje. Hij kreeg van mij de naam 'Heertje'. Omdat het zo lekker klinkt. Ik kan niet in de hoofden van kinderen kijken. Dus in een grijs verleden - 2011 - was ik begonnen. Vandaag deel ik wat ik destijds heb geschreven hier op Yoors. Dit naar aanleiding van de schrijfuitdaging van @HansvanGemert
Wat ik me wel afvraag - is het goed genoeg voor de uitdaging? Dat hoor ik snel genoeg. #koala #koalaberen #Australi Ă« #bosbrand Update 21-11-2019. Net zag ik op tv beelden van koalaberen met ernstige brandwonden. Tranen sprongen in mijn ogen. Het zijn zulke geweldige dieren.
Heertje het koalabeertje
Toen ik als Heertje werd geboren
moest ik nog verder groeien, zonder storen.
Daarom kroop ik omhoog naar mama's buik
daar zit een buidel, heel warm, net een kruik
In die buidel zit een speen,
daar deed ik mijn bekje omheen
en dronk de melk, die was warm en zoet.
Van die melk kreeg ik een bollenwangensnoet.
Op een dag rekte ik mij eens lekker uit.
Ineens zei mama: “Goedemorgen kleine schavuit
kom jij die lekkere, warme buidel eens uit.”
Dit wilde ik niet, dus trok ik een sippe snuit.
Ik dacht, mama weet het wel.
Dus kroop ik snel
uit de buidel op haar rug.
Maar mama zei: “Kom eens terug!”
Met een snelle duik
gleed ik terug naar haar buik
en hing daar weer lekker warm en blij
zo dichtbij mama, lekker dichtbij.
Ineens zag ik mama iets pakken
het was groen en hing aan takken.
Ik vroeg: “Mama wat heb je daar?”
“Dit is een blaadje en deze is eetbaar.”
Ik wilde ook een blaadje pakken
en er dan lekker in happen.
Mama zei: “Nee Heertje, even wachten,
niet eten, anders krijg je buikklachten”.
Mama kauwde op elk blaadje heel lang
en ik werd een beetje bang.
Mama zou toch niet ziek worden van het eten?
Ik vroeg het haar, want wilde het weten.
Ineens hoorde ik een raar geluid.
HĂ© waar kwam dat uit?
Mama houdt haar poot voor haar bek,
ik vind het allemaal wel een beetje gek.
Wanneer krijg ik toch eens te eten,
heb best honger, mama zal dat toch wel weten?
Ineens voelde ik mama's poot, tegen mijn bekje aantikken
ik rook iets lekker, wat ik er zelf af kon likken.
Het was lekker en ik kon het zo doorslikken.
Hoefde niet te kauwen, moest er wel van hikken.
Mama lachte erom en zei me blij:
Dat geeft niet hoor, hikken hoort erbij.”
Ik heb ook geleerd om zelf te eten,
moest wel de juiste blaadjes weten.
Maar dat had mama mij verteld
welke boom te kiezen in het veld.
Dan klom ik op mama haar rug
en langzaam, dus niet vlug,
gingen we van boom naar boom,
zij wees mij de juiste blaadjes boom.
Ik werd al een grote koalabeer
Mama zei: “ je bent een hele heer.
Maar je naam blijft toch Heertje
en ik vind je toch een lief beertje.”
Ineens zag ik ineens een ander dier
het dier hopte rond met veel plezier
mama zei: “Dat is een kangaroe
en haar naam is Marieloe.”
