Liz heeft twee moorden gepleegd. Ze heeft zichzelf aangegeven en verteld aan de politie wat haar is overkomen en waarom ze die moorden heeft gepleegd.

Het verhaal heeft al een behoorlijk aantal delen. Wanneer je op de button hieronder klikt, kom je op de pagina waar het verhaal van begin af aan te lezen is. #schrijfuitdaging

Dit verhaal past in de schrijfuitdaging van Hans van Gemert. Klik hier voor meer informatie.

Ik voelde een schok en keek door het raam. De trein was, eerder dan ik had verwacht, in beweging gekomen. Langzaam reed de trein het station uit. De eerste huizen waren al zichtbaar. De achterkant van de huizen. Normaal gesproken zie je de voorkant van de huizen. Maar wanneer je met de trein reist zie je ook vaak de achterkant van de huizen. Fascinerend vond ik dat. Vaak vroeg ik me al af wat er achter de voordeur gebeurd, maar datzelfde vraag ik me ook af wanneer ik de achterkant van die huizen zie. Soms zie je lege bierkratten opgestapeld, of wasgoed aan de lijnen wapperen. Zo doods als de voorkant is, zo levendig is de achterkant van die huizen. Ik deed mijn oortjes in, zocht een muzieklijst uit en genoot van de muziek. Terwijl ik luisterde naar de muziek herbeleefde ik de dag van gisteren. Na de mise en place ging Davina aan de slag. Ze had klaarblijkelijk haar dag niet, want nadat een kunstwimper was losgelaten had ze zich behoorlijk in een vinger gesneden. Ze krijste als een mager speenvarken. Wat een divagedrag, belachelijk gewoon. Nou stroomde het bloed er best behoorlijk uit. Maar toch. Eugene liep direct naar haar. Pakte haar hand en wikkelde er een handdoek om. Zo nam hij haar mee naar haar kleedkamer. Ondertussen had ik al een schort om en ik moest verder met het gerecht en de opnamen. Ze zouden het zo regelen dat alleen mijn handen te zien zijn. Je kent die moderne filmpjes wel. Alleen de handen, een knip en de uien zijn gesnipperd. De beelden van Davina zouden er dan later in gemonteerd worden. Met een schok werd ik wakker. Was ik nou toch nog in slaap gevallen. Ik keek op mijn mobieltje en zag drie gemiste oproepen. Ik keek van wie die berichten waren. Allemaal van Eugene. Waar ik bleef want ik moest weer aan de slag. De telefoon ging weer. Snel keek ik in mijn hand, maar daar zat geen telefoon. Snel besefte ik dat ik in mijn bed lag en mijn dag had herbeleefd in mijn droom. Die trein was het begin van mijn droom. Ik belde Eugene zelf terug en kreeg gelijk een tirade over mij heen. Waar ik bleef, want Davina kon voorlopig niet werken en ik moest nu alles doen. Van begin tot eind. Ik slaakte een zucht en klikte Eugene weg. Eerst koffie en een douche. Dat uurtje maakte ook niets meer uit. Hij ziet maar. Ineens besefte ik mij dat ik in een rijdende trein zat. En dat was niet de trein uit mijn droom.