'Waarvoor doe je dat? Voor carnaval?'
'Nee, Dana, dat idiote feest wordt dit jaar in Rotterdam zo ingekort, dat ik me er niet meer thuis ga voelen, je kent me, ik ga alleen voor groot, groter, groots... '
'Jammer, ik dacht, ik kan best een verzetje gebruiken. Tegenwoordig gaat alles mis thuis. Snak ernaar om me weer aan iets positiefs op te trekken. Snak naar mooi zijn, vrij zijn, blij zijn...'
'Dan is het juist een aanrader om een helixoorbel te zetten. Kom hier, dan is het klusje zo geklaard, effe doorduwen, en klaar. Of heb je daar het lef niet voor?'
'Het is geen kwestie van durf, maar het is mijn smaak niet echt.'
'Nou ja, hoe dan ook, ik jas er wel eentje doorheen, heb van die leuke zilveren oorknopjes gezien, schitterend gewoon.'
Ik kijk met bewondering toe hoe Chantal haar oor doorboord. Er komt wat bloed vrij, ik draai mijn hoofd om, haar vriend zit op de bank, onderuitgezakt, wat zal hij ervan vinden?
'Vind jij het oké?'
'Waarom niet? Chantal weet heus wel wat ze doet hoor. Ze is heel handig met de boormachine, nijptang en zaag. Zo'n pietepeuterig gaatje is een peulenschil voor haar. Moet jij ook een bakkie leut?'
'Graag,' zeg ik en kijk toe hoe de man mijn koffie inschenkt.
'Jij ook, Chantal?'
'Nee, kreun, straks, het wil me niet lukken, verdorie, hij schiet er steeds naast!'
Ik gluur naar Chantal, wil haar net vragen of ze het wel het juiste materiaal gebruikt als ik aan mijn kopje nip, maar dan voel ik me misselijk worden en komt mijn maaginhoud omhoog. Ik deponeer een golf over de vloer.
Chantal en haar vriend kijken me ontzet aan.
'Wat doe je nou, Dana! Wanneer je er niet tegen kunt om ernaar te kijken kijk je toch lekker de andere kant op!'
'Sorry, Chantal, het ligt niet aan je boorkunsten maar aan het bocht dat in mijn mok zat, welke idioot doet er nu volle koffiemelk in, iedereen weet toch dat ik daarvan volledig over mijn nek ga? Geef me die plastic handschoenen maar, dan boen ik mijn eigen rotzooi wel weer schoon en ontsmet het meteen maar even.'
Als alles weer opgeruimd is, waagt Chantal nog één poging. Die lukt, het oor is zo rood als een feestneus, maar dat mag de pret niet drukken en om haar succes te vieren, zet ik een polonaise in en zingen we luid en duidelijk: Er gaat een boor door het oor, ja ja, een boor door het oor, o o een boor door het oor, voor-een helixoooooorbel....
En zo is het toch nog een beetje carnaval.
