Zie ons gaan

Het heeft eigenlijk wel iets wonderlijks. Om zo van bovenaf te kijken. Als een reus die op de aarde kijkt.

Ik doe het regelmatig. Dan pak ik mijn drone met cameraatje en ga ik tientallen meters boven de grond vliegen. Ik vind het fascinerend. Om zo de bewegingen te zien van de mensen. Ieder volgt zijn eigen route. En dat heeft iets komisch. Te zien dat de één naar rechts gaat en de ander juist naar links. Dat de één heen gaat en de ander juist in tegengestelde richting. Alsof dat allemaal volkomen logisch is. En dan de verschillende soorten bewegingen. De één gaat steeds op en neer tussen dezelfde plekken, de ander rijdt een rondje. Of meer. Weer een ander maakt zwervende bewegingen. De één gaat snel, de ander langzaam. En een aantal blijft lang op dezelfde plek.

Soms blijven de ‘poppetjes’, zoals de mensen van bovenaf gezien lijken, even bij elkaar. Om vervolgens weer hun eigen route verder te gaan. Het is een mooie weerspiegeling van het leven zelf.

Het is eigenlijk alsof je naar een mierenkolonie kijkt en deze observeert. Niet wetende waarom ze juist die kant op gaan of doen wat ze doen.

’s ochtends beginnen de poppetjes te bewegen over de straten, over de aarde. Het wordt drukker en drukker en in de avond nemen de bewegingen af. Tot het in de nacht weer vrijwel stil is. Het is bijna als een soort script. Met allemaal figuranten in een film zonder hoofdrolspeler. Waarbij de hele film voor de dag al bekend is. De bewegingen lijken vanzelfsprekend. Alsof voor elk poppetje al vaststaat welke bewegingen hij die dag gaat maken. Het is grappig om de beelden als film te bekijken. Af en even vooruit te spoelen, op stil te zetten, achterste voren af te spelen. Of in slow motion te kijken.