Wat ik nu weet...
Aagje voelde een schok en keek door het raam. De trein was, eerder dan ze had verwacht, in beweging gekomen. Om vervolgens even plotseling weer tot stilstand te komen. Tfff, prrr, plok. Aagje keek om zich heen. Ze zat helemaal alleen in de trein. Het was namelijk haar trein. Haar levenstrein. Ze zou langs alle stationnetjes gaan die ze in haar leven zou passeren. Een ritje maken over de weg die ze in de toekomst zou bewandelen.
Opgewonden zat ze op het puntje van haar stoel bij het raam. Het tafeltje voor haar was uitgeklapt. Daar lag haar schrijfboekje, met de mooiste pen die ze had. Klaar om aantekeningen te maken. Om als ze weer terug was van deze treinreis alles terug te kunnen lezen. Dan wist ze eindelijk wat er allemaal zou gaan gebeuren. Want dat was Aagje. Vrolijk, bescheiden, eigenwijs, maar vooral…..nieuwsgierig.
Kranten las ze van A tot Z. Tientallen hobby’s had ze al uitgeprobeerd. Stapels boeken had ze verslonden in de bibliotheek. Ze hing aan de lippen van haar meester in groep 8. En o zo nieuwsgierig was ze naar haar toekomst. Naar welke school zou ze gaan? Welk beroep ging ze uitoefenen? Waar zou ze gaan wonen, met wie zou ze samenleven? Naar welke plekken op de wereld zou ze nog gaan en wat ging ze meemaken? Ze kon niet wachten dit allemaal te weten.
Nieuwsgierig zijn vond ze soms best lastig. Eigenlijk had ze nooit rust. Ze hoopte dat dat na deze reis minder was. Dat ze tevreden haar aantekeningenboekje nog eens zou lezen en zou zien hoe haar levensreis zou lopen.
Kloink, prrrt, tfff. De trein kwam opnieuw in beweging. Aagje keek over haar schouder door het raam. Ze zag heel langzaam een paar bomen voorbij gaan. De school en de kinderen waar ze bij in de klas zat kwamen langs. En, hé, dat was de schoolmusical die ze op gingen voeren! En de inschrijfformulieren voor de middelbare school. Waren dat de kinderen waar ze bij in de klas ging komen? Ja! Dus ze ging naar de school in de stad vlakbij het dorp waar ze nu woont.
Aagje begon ongemerkt een beetje weg te kijken van het raam. Ze voelde zich steeds ongemakkelijker worden. Staarde naar haar nog lege opschrijfboekje. Haar hoofd liet ze wat zakken. Langzaam deed ze het gordijntje dicht. Ze begon te wiebelen op haar stoel. Tot ze het niet meer hield. Ze stond op, rende naar voren en riep tegen de machinist dat hij moest stoppen. Deze keek verschrikt op, verslikte zich in zijn koffie en trapte met volle kracht op de rem. Piiieeeee, konkeldekonk, poffff. Abrupt stond de trein stil. “Ik wil het niet! Ik wil het niet!”, riep Aagje in paniek. De machinist keek verward naar Aagje. Zijn bril half op zijn hoofd. Zijn handen druipend van de gemorste koffie door de vaart waarmee ze tot stilstand waren gekomen. “Breng me terug,” smeekte ze. “Breng me alsjeblieft terug.”
Niet begrijpend zette de machinist de trein in zijn achteruit. Wat een raar meisje. Dacht hij bij zichzelf. Eerst niets liever willen dan deze reis maken en we zijn het volgende station nog niet gepasseerd of ze wil al weer terug. Hoofdschuddend zette hij zijn bril weer goed en keek nog eens naar Aagje. Ze liep terug naar haar bankje. Opgelucht. Haar opschrijfboekje lag op de grond. Ze pakte het op en schreef op de nog lege bladzijde: ‘Het leven is een cadeau. Hoe kan ik leven met een uitgepakt cadeau. Waar kan ik dan nog nieuwsgierig naar zijn? Wat ik nu weet, is dat ik soms liever niet weet’.
De trein kwam tot stilstand bij het beginstation. Ze sloeg het boekje dicht, stopte het in haar tas en vervolgde haar levensweg.
Loading full article...
Mónica
4 years ago
Beautifully written I could picture it in my head.
ElisabethsMagazine
4 years ago
Mooi verhaal!
Margriet
4 years ago
Bedankt voor jullie aanmoedigingen en reacties! Echt fijn te lezen dat de verhalen hun weg vinden naar anderen :-)
Maria
4 years ago
MUY BUENA PUBLICACION Y UNA FOTO MARAVILLOSA!!!!😍😍😍
Flying Eagle
4 years ago
Prachtig geschreven! En voor zover ik weet is dit de werkelijke waarheid van het waardevolle leven...: Laat je verrassen!
Hans van Gemert
4 years ago
Geweldig geschreven weer!
Dana
4 years ago
Opgelucht! Even was ik bang dat Aagje het boekje niet zou dichtklappen en haar treinreis tot het eindstation zou meemaken. Heel leuk geschreven.
Margriet
4 years ago
Nu heb ik pas de goede post erop staan. De vorige was een concept....
peerke70
4 years ago
Spoorzoeken krijgt zo een andere betekenis. Stiekem wil ik meerijden, met de gordijnen dicht. De spanning zou overweldigend zijn. Ik hoop op een lange reis
