Heel dichtbij
Klopt. De 10, de 20 en ook de 30 ben ik al gepasseerd. Maar toch. Is het het verlangen naar eenvoud? Naar spelen? Een verlangen naar een mooiere, blijere wereld? Een vlucht uit de realiteit?
Hoe dan ook, ik smul van het tv- programma. En vind ik dat erg? Schaam ik mij daarvoor? Nee. Net zo min als ik me ervoor schaam een prentenboek te kopen. En als ze vragen of het een cadeautje is vrolijk te zeggen ‘nee hoor, het is voor mezelf’. Of wanneer ik een speelgoedwinkel inloop. Een grappig spelletje koop, het in laat pakken en vertel dat het een cadeautje is voor mezelf.
Denk je echt dat speelgoedwinkels en uitgevers van kinderboeken kunnen bestaan van alleen kinderen? Precies. Onder het mom van ‘cadeautje voor een kind’, zijn er heel wat heimelijk spelende volwassenen. Zolderkamers met lego, locomotieven, knutselspullen. Waarom ook niet. Je hoeft niet meer alleen verlangend te kijken naar al het moois in de etalage, zoals je als kind deed. Nu je volwassen bent kan je het eindelijk kopen. Doe het! Het is nooit te laat.
En die programma’s die gemaakt zijn voor kinderen? Kijkcijfers doen vermoeden dat er ook nogal wat ‘grote kinderen’ kijken. Heerlijk toch! Want wat kan een mens dat goed doen. Een frisse, open blik. Onbegrensde fantasie.
Dat tv-programma. Ik kan er heel de week naar uitkijken. Een eenvoudig maar o zo’n leuk format. En nou vooruit, de presentator met zijn fleurige bloesje met boordenknoopjes is een extra reden om te kijken.
