Schrijver Andrew Sinclair onthult zijn onschatbare ontmoetingen.

In de inleiding van zijn memoires zegt Sinclair dat hij altijd besloot om origineel te zijn, ongeacht de kosten. Trouw aan zijn nonchalante geest, schuwt hij een conventioneel verhaal en verdeelt het boek in episodische hoofdstukken over zijn ontmoetingen met beroemde leeftijdsgenoten. Het zorgt voor een beetje onsamenhangende leeservaring, maar het is nooit minder dan fascinerend.

Een geleerde aan het Eton College, waar hij de Melancholieke Bloedhond werd genoemd, ging door met het verwerven van een andere studiebeurs voor Trinity, Cambridge. Ondanks zijn gevestigde achtergrond, werd hij geprezen als een van de Angry Young Men of the Fifties. Door zijn eigen erkenning wist hij nooit helemaal aan welke kant van de barricades hij was. Terwijl zijn mede-rebellen zich een weg baanden, schopte hij zich een weg naar buiten, grapte hij. Hij vond de toespraken van Hugh Gaitskell vreselijk en schreef hem dat hij zijn speechschrijver was. Gaitskell ging akkoord en huurde hem kort in. Geen van zijn volgende romans herhaalde het succes van zijn debuut. Hij genoot echter van het vasthouden aan een snooker bij de gevestigde orde. Hij sloot zich aan bij Aldermaston Marches, waarbij hij een politieagent in de borst raakte (en wegliep). Hij werd door de veiligheidsdiensten in de gaten gehouden voor het publiceren van een boek over Che Guevara. 

Hij raakte bevriend met de Black Panthers via zijn eerste Franse vrouw, Marianne. Hij ontmoette haar in het publiek toen hij een lezing gaf over The Breaking Of Bumbo in de VS. Ze trouwden kort daarna maar het sprookje bleef niet duren. De tweede vrouw van Sinclair was biograaf Miranda Seymour, die hem achterliet voor een (naamloze) 'immorele filosoof'. Zijn derde, huidige, vrouw is de auteur en de gastvrouw Sonia Melchett.