Schrijvershotel #18: het laatste verhaal
"En zo kwam ik dus aan mijn inspiratie," besluit ik. Ik zit met een aantal schrijvers in het zand en heb net mijn verhaal gedaan. Ons gezelschap begint uit te dunnen. Er zijn al mensen naar huis vertrokken. Voor mij zijn het ook de laatste dagen. Mijn man is thuis druk aan het inpakken. Als alles volgens plan verloopt zal ik mijn gezin overmorgen op Schiphol treffen. En dan begint de gezamenlijke vakantie waar we het hele schooljaar naar uitgekeken hebben.
Ik informeer naar de nog onopgeloste mysteries waar anderen mee geconfronteerd werden. Ik vraag me af of al duidelijk is geworden wat er in het roze koffertje zit. Ingeborg en Vincent zijn er niet bij, dus ik kan het ze niet vragen.
Moe van alle gebeurtenissen, iets teveel sangria en veel te weinig slaap, blader ik 's avonds in bed nog een keer door het grote zwarte gastenboek. Ik begin bij de laatste bladzijde die bijna vol is. Er is nog net een plekje vrij voor mijn naam. Er dienen zich geen nieuwe verhalen aan. Toch heb ik het gevoel dat ik nog iets schrijven moet. De mysteries zijn nog niet opgelost. De kracht van het zwarte boek. De bijzondere foto voorin. De inktpot die zichzelf steeds vult. Ik leg het boek op mijn nachtkastje en verlang naar man en kinderen.
Ik schrik wakker. Fluisterde er iemand in mijn oor? “Ik kan niet zonder” dacht ik te horen. Ik kan niet zonder wat? Het boek ligt opengeslagen op het kussen naast me. De vrouw voorin kijkt me strak aan. Dan weet ik welk verhaal ik nog te schrijven heb. Voor de laatste keer doop ik mijn pen, waaraan ik erg gehecht ben geraakt, in de inkt.
