Vanaf het begin lezen, kan via de volgende link: Schrijvershotel A
Weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, nam Joa het woord, toen Leon was uitgesproken, en de telefoon opnieuw op tafel lag, heb namelijk nog wel een aantal vragen wat betreft aankomende Dinsdag, gewoon hoe te handelen, wat wel en niet te doen.. Dat begrijp ik, stelde de psychiater haar gerust, er word hier even koffie en thee gehaald zodat wij weer helemaal klaar zijn voor de volgende ronden..
Nadat Leon nog een keer thee in had geschonken, maakte ik een moment oogcontact met Vincent, die in mijn oor fluisterde, hoe goed ik het gedaan had, een echte overwinning.. Anquelieck die altijd achter mij zit, voelde de spanning in het lichaam toe nemen, trillende handen en een hoofd vol watten.. Met mijn laatste geestelijke kracht, maakte ik een beetje ruimte en nam zij mijn plaats in, een paar seconden voor ik weg zakten in een flash-back.. Hoi Vincent, hier Anquelieck, melde zij hem, om de beker thee, met moeite terug te zetten op tafel.. Ik heb het gevoeld, lieverd, kan ik iets voor je of beter gezegd jullie doen ? Maakte hij vragende contact met haar.. Niet echt, bij ons blijven en ons vast houden als zij dat wil.
Anquelieck! Hoorde zij Carina plotseling haar naam noemen via de telefoon, waar is Ingeborg ? Ik bedoel wat is er aan de hand, zij loopt niet zo maar weg, lijkt mij.. Hoi Carina, en natuurlijk ook aan de andere collega's, om de psychiater niet te vergeten, reageerde Anquelieck, om terwijl Carina uit legde wie zij was, een moment de kamer rond te kijken, om te voelen hoe Ingeborg opnieuw dicht tegen Vincent aan ging zitten, die haar stevig maar liefdevol vast pakten met de woorden: Je bent veilig, er kan je niets gebeuren
Het volgende moment was het contact verbroken, omdat de collega van Carina, die duidelijk voor de verse koffie en thee had gezorgd, Anquelieck begroeten alsof het de normaalste zaak van de wereld was.. Even ging er een trilling door het lichaam, en wisten zo wel Ingeborg als ik, dat vechten tegen de flash-back geen zin meer had, het alleen maar tegen ons maar ook het lichaam zou werken..
Goede middag, Anquelieck, nam de psychiater op haar beurt het gesprek over, goede middag, groeten zij terug.. Kun je ons vertellen, wat er gebeurd ? Ik bedoel, kun je met Ingeborg mee kijken, in haar gedachten.. Dat kan ik, moet ik alleen even op haar golf lengte gaan zitten, een beetje afstand, zodat ik kan observeren, zonder erin mee getrokken te worden.. Voelt een beetje als vlucht gedrag, zij zit op dit moment bij Menno onze beschermer op het tussen station, begon ik het verslag..
Zij loopt op dit moment in de flash-back, bij jullie beneden in de kantine, zo als wij die plek noemen, gaat aan tafel zitten, leest een papier en heeft nu een telefoon in haar handen.. Ging ik verder, om een even stil te vallen, kan haar niet verstaan, omdat zij een beetje mompelt, alleen enkele woorden: Dan niet, te moeilijk om uit te leggen via de telefoon, einde gesprek, met een boos gezicht.. Word een beetje wazig in haar denken, het hoofd, maar heb niet het gevoel alsof de flash-back al voorbij is.. Dan wachten wij, gewoon af, tot zij zo ver is, stelde de psychiater mij gerust, als je geen antwoord kunt geven is het ook goed, Anquelieck, maar weet jij waar dit overgaat en wat de aanleiding was ? Ja, wel.. Het heeft te maken met het eerste contact en een gedachten die gewoon spontaan door ons hoofd ging, die ik alleen kan zien als positief, verder uitleggen lukte even niet omdat de volgende beelden van de flash-back zich aandienden
De volgende beelden zijn meer flitsen van momenten, beneden op de begane grond, in een van de ruimtes, aan de kleding te zien, was dit op verschillende dagen.. Geeft mij het gevoel alsof zij toen ook een beetje aan het observeren was, net als ik nu doe, en weg is het weer.. Besloot ik met een zucht die wel uit mijn tenen leek te komen, om te merken hoe het na een paar seconden weer verder ging: Nu zijn wij plotseling bij ons thuis, staan bij de voordeur alsof er net is aangebeld, hoor volgens mij iemand de trap op komen, en nu zie ik het ook.. Nu vervaagd het beeld weer en voel ik, hoe Ingeborg zich verzet om verder te gaan.. Vertelde en legde ik zo goed als mogelijk was uit..
Wat kunnen wij doen ? Ik bedoel hoe kunnen wij haar verder helpen ? Hoorde ik plotseling Joa vragen, die zonder dat wij het gemerkt hadden, naast ons op de bank was komen zitten.. Niet zoveel, dat jullie er zijn, betekend al een heleboel voor haar, voor mij, voor ons.. Antwoorden ik, om even naar haar te glimlachen, voor Ingeborg het verzet van het ene op het andere moment opgaf en zich totaal ontspanden..
Zij staat in huis, bij onze slaapkamerdeur, en heeft oogcontact met iemand anders, aan de andere kant van de gang, die net de huiskamer wil binnen gaan.. Alleen is zij niet alleen, want drie van de meisjes zijn bij haar, kids vanuit de binnen wereld.. Voelt als een soort herkennen zonder woorden, omdat iedereen geboren word als kind, tiener word, om als volwassene verder door het leven te gaan.. Bijna als kinderen onder elkaar, alleen beide in een groot lichaam.. Even slikten zij hoorbaar, voor zij zich verslikten en ik voelde hoe deze flash-back, hoe heftig ook, eindelijk achter de rug was..
Merkte ook Vincent, toen zij achter mij op dook, om zich even helemaal in zijn armen te verstoppen, pas toen hij het zeker wist, vertelde hij het ook de andere, wat een zucht van verlichting gaf bij een ieder...
Verder lezen kan via de volgende link: Schrijvershotel I1
