Ik ben verdwaald er gebeurd zo ontzettend veel in mijn leven nu, ik schreef over mijn depressie, en nu komt daarbij dat mijn man aan gaf te willen scheiden. Alles staat op zn kop.
Er is niks meer tussen ons, en dat is ook zo. Maar leven als broer en zus, was altijd nog beter dan alleen dacht ik. Ik zal niet zeggen dat het nooit in me opgekomen is om te scheiden maar ik heb nooit de stap gezet, hij nu wel. En besloten we eerst dat hij weg zou gaan en ik met de kinderen hier zou blijven wonen, dat gaat dus niet. Ondanks een inschrijftijd bij de woonstichting van 11 jaar ( wij beiden dat hebben we laten splitsen) en wat ben ik blij dat ik het ieder jaar verlengd heb, zijn er hele rare regels aan huren. Hij zit boven een inkomen van 22400 bruto per jaar en heeft dus geen recht op huurtoeslag.Op iedere woning waar hij op zou reageren, gaan alle mensen die wel recht hebben op toeslag voor. Resultaat hij is steeds nr weet ik hoeveel op de wachtlijst. Daarnaast mag hij alleen reageren op woningen boven de 640 euro, en met een inkomen ( wia uitkering) van 1300 euro is dat zonder toeslag niet op te brengen.
Rest ons dus dat ik de woning verlaat met de kinderen. Want ik heb wel recht op huurtoeslag. en sta nu bij 1 woning nummer 3 op de wachtlijst ( zo spannend duimen jullie mee) . De kinderen en ik raken gewend aan het idee, we beginnen opnieuw in ons eigen huisje, lekker met zn drietjes. Ik begin alvast dingen in te pakken die ik niet 1,2,3 nodig heb, een goede voorbereiding is het halve werk.
Maar toch, het doet me pijn. 15 jaar heb ik mijn leven gedeeld met hem, we zijn getrouwd, hebben 2 prachtige dochters. Ik pieker over hoe het toch allemaal moet, ( ik heb nog nooit alleen gewoond) hoe gaat het financieel, hoe ga ik rond komen. Ik ben zo bang dat ik het niet kan, dat ik het niet goed zal doen. Maar aan de andere kant geeft met me ook kracht, op nieuw beginnen zoals ik wil. Een tweestrijd die hopelijk op de langere termijn rust zal brengen.
