Tot mijn grote verbazing zondag avond een app. "we moeten stoppen, ik krijg last van mn geweten" Ik staar naar mn scherm, komt ie nou mee. Ik heb me letterlijk en figuurlijk helemaal aan hem blootgegeven. We hebben een ongelofelijke avond beleefd samen, en dat bleef natuurlijk niet bij een handje en een kusje....... Maar hij heeft last van zn geweten. Lekker dan. Ik staar naar mn scherm, en voel mn hart in 1000 stukjes breken, het enige dat ik terug kan sturen is " goed, ik snap het" en ik snap het ook echt. Je stuurt, ik wil jou ook niet kwijt, ik antwoord maak je over mij geen zorgen, ik red me wel. Maar voor even red ik me niet, ik wil niet dat het stopt. Intens verdrietig stap ik in bed, wetende dat het van slapen niet zal komen. Mijn hersens schijnen pas 's avonds wakker te worden, dan pas gaan ze werken. Een bijna slapeloze nacht volgt.
Maar toch maandag ochtend mijn wekker geeft 4.58 aan.....heb je nog een beetje kunnen slapen? ik schiet omhoog, zie je voor hem is het ook niet over hij denkt ook gewoon aan mij. Ik antwoord nou niet echt,jij ook niet blijkt achteraf. Ik probeer zo koel mogelijk te doen.
12 uur ik ga de kinderen halen, je staat al op me te wachten. Zo geen zin in. Ik probeer moeilijke onderwerpen te vermijden en zo snel mogelijk tussen de andere moeders te komen. Bij terug lopen naar de auto raak je heel even mijn hand aan.....ik ben verloren. Ik wil gewoon bij jou zijn. Ik wil in je armen liggen, ik wil dat je me vasthoud.
Maar nee we moeten stoppen. ........of dat echt gaat lukken...
Wil je deel 1 lezen van dit verhaal:
