Dinsdag, je bent niet aan school. M'n hart slaat over....je bent er gewoon niet ik raap mezelf bij elkaar en maak een praatje met andere moeders...mn gedachten dwalen af, zou dit dan echt het einde zijn, ik heb ook nog maar weinig van je gehoord vandaag. Maar je had me toch evenkunnen laten weten dat je niet zou komen.

Ik kan het niet laten om toch een app te sturen....." dus het echte afkicken is begonnen." ik krijg alleen terug ik had het druk. Nou ok , koppig als ik ben stuur ik je om 14.20 ok, ik zal je met rusten laten, ik app niet meer.Ik zie dat je het gelezen hebt, maar geen reactie duidelijker kan niet toch.

Ik leg mn telefoon aan de kant, en ga mezelf maar bezig houden. Na koken, eten en de afwas pak ik mijn telefoon, een appje zou het dan toch....." kun je het nog volhouden moeders" heel even denk ik nee ik stuur niets terug......maar dat kan ik niet. Om toch te laten merken dat ik wat boos ben schrijf ik "beter dan jij geloof ik" Maar ik miste je schrijf je .....en ik smelt. Je mist me, ik jou ook. Maar wat met dat stoppen dan vraag ik , we kunnen toch gewoon vrienden zijn, we mogen elkaar toch lief vinden schrijf je. Ik antwoord met een hartje. Maar ondertussen bedenk ik wij kunnen niet gewoon vrienden zijn, daarvoor is teveel gebeurd. En ik schrijf je dat, ik vertel je dat ik niet gewoon vrienden met je kan zijn, en de enige optie dat het over gaat is elkaar niet meer zien. Je schrijft dat is geen optie. Ik val met mn telefoon in mn hand in slaap.

's morgens word ik wakker en toch is daar weer een appje van jou..........