Vorige week was er weer schrijfgroep bij ons in Deventer. De opdracht was: een onschuldig genoegen. (voor de vakantie hadden we die al gekregen en ik heb het deze keer een zo uitgelegd...
Afbeelding van 2196557 via Pixabay
Bloedheet, het is echt bloedheet. Max heeft het niet echt in de gaten, als hij iets doet, dan doet hij dit vol overgave. Nu, nu is zijn focus gericht op het passerende publiek. Max vindt het heerlijk dat het warm is, zonder dat hij het zelf merkt. Maar het effect van die warmte op de kledij van het publiek is verbluffend. Onbewust stroopt Max de mouwen van zijn trui wat op. De ober komt al voor de derde keer langs om te vragen of hij wat wil drinken en Max ziet of hoort hem niet. Nu wordt de ober boos. “Zeg, wanneer je hier op het terras wilt zitten, zal je toch ook wat moeten drinken”. Max kijkt langs de ober op. Een blonde jongedame in een minirokje eist zijn concentratie op. Max poetst even op de dikke glazen van zijn bril. De ober slaat op het tafeltje en Max schrikt op. Even helemaal uit zijn concentratie.
“Wat is er?”
“Wat je wil drinken en snel een beetje!”
Max is verbaasd over de toon van deze ober. Wat heeft hij misdaan? “Eh, doe maar cola”. De Ober verlaat het terras en komt even later terug met het gewenste drankje.
Dan komt de docent materiaalkunde langs, hij ziet Max en komt bij Max aan het tafeltje zitten. “En Max, helemaal voorbereid op morgen?” Morgen moet Max zijn fiets laten zien en zijn concept verdedigen voor zijn studie industrieel ontwerp. Maar dat is pas morgen.
Max kijkt verstoord naar zijn docent. “Ja hoor, helemaal klaar”. Intussen gaan de ogen van Max alweer naar een volgende jongedame met een topje dat maar weinig bedekt. De jongedame heeft echter wel veel te bieden.
“Max, ik praat tegen je.” Max heeft totaal niet meegekregen wat zijn docent zojuist heeft verteld. Wel gaat zijn tong even langs zijn lippen.
“Ik begreep dat je fiets nogal revolutionair is en dat je je eigen elektrische fiets ook als hometrainer kan opladen?”
“Klopt.” Is het enige dat Max uitbrengt, hij ziet nog hoe de jongedame bukt om iets van de grond te rapen. Max zucht.
“Ik was nog benieuwd naar je ontwerp voor de batterij, ik begreep dat je niet gaat voor die Lithium dingen maar voor zoet- zoutwater vermenging?”
Nu is Max om, dit is zijn stokpaardje. “Ja, grappig he dat mensen bij inspanning altijd zout water produceren en dat juist daar positieve en negatieve ladingen in zitten. Terwijl het ontzouten van dat water juist het water drinkbaar maakt. Deze mix gebruik ik in mijn energiewinning.”
“Ik ben heel benieuwd, ik hoor het allemaal graag van je morgen, wacht, ik betaal je drankje.”
Nu is Max van zijn apropos. Hij zit net even helemaal in zijn verhaal en dan staat die docent weer op.
Max drinkt zijn cola op en staat ook op om naar zijn fiets te lopen.
In gedachten loopt hij om het café heen en ziet het meisje, dat van de andere kant aan komt rennen, volledig over het hoofd. Max Knalt tegen haar aan en in een reflex probeert hij haar vast te pakken om te voorkomen dat ze valt.
Haar shirt scheurt en de rondingen daaronder zijn nu alleen nog bedekt door een pikante bh.
Ontredderd staart Max om zich heen en dan weer naar het meisje, nou ja, naar haar borsten. Wat moet hij?
Het meisje kijkt hem boos aan. “Geef mij je shirt”.
Max doet het werktuiglijk, zijn trui doet hij uit, dan zijn t- shirt dat hij eronder draagt. Hij geeft het aan haar.
Ze grist het uit zijn handen en trekt het aan. De hele tijd heeft Max staan staren. Nu zelf met een ontbloot bovenlijf.
Wanneer hij zijn blik losscheurt van de borsten en toch het meisje in haar ogen kijkt zie hij hoe ze als een dolle om zich heen aan het zoeken is en zich dan richt op de blitse fiets die ze ziet staan.
Ze rent erheen en begint aan de sloten te trekken. Max schrikt. Zijn fiets! “Blijf van mijn fiets!”
“is die van jou? Losmaken dan, ik moet op tijd zijn en dankzij jou zit ik in de problemen!”
“Je mag achterop, waar moet je heen?”
“De universiteit, ik moet mijn scriptie verdedigen.”
Max trapt af en het meisje springt achterop. De fiets is snel, heel snel en Max is getraind.
De handen van de mooie jongedame zijn om de buik van Max geslagen.
Ze voelt, houdt vast, maar voelt vooral. Max voelt ook, het meisje leunt naar voren en Max merkt een licht toenemende druk op twee plekken tegen zijn rug. De handen zijn niet alleen zijn harde buikspieren aan het aftasten, maar zonder houvast te verliezen, vinden ze wel veel meer. Het fietsen wordt moeilijker, zo met die broek die begint te spannen. De universiteit is in zicht. Het meisje stapt af en rent naar binnen.
Max blijft beteuterd achter.
Dan is het dinsdag. Zijn eigen dag. Ook hij gaat naar de universiteit. Zijn fiets rijdt hij naar binnen en dan staat hij voor de volle zaal, doodeng, zijn PowerPoint start op.
De fiets staat de hele tijd prominent in beeld. Hier en daar wordt gegiecheld, het maakt hem onzeker. Toch is zijn presentatie goed en zijn fiets een prototype dat door verschillende belangstellenden graag overgenomen wordt.
Tijd voor vragen:
“Een geweldig concept, echt een product waar de wereld mee geholpen is. Maar dat kaartje met die kuslippen achterop, het telefoonnummer is niet goed leesbaar, zou je dat hardop voor willen lezen? Leuke reclamestunt trouwens.”
