Goed nieuws
Dit is het tweede deel van mijn blog over mijn zoektocht naar een job. In het eerste deel had ik over de moeilijkheid om jobs te vinden die genoeg aantal uren telden en het slechte nieuws over mijn uitkering.
Ondertussen heb ik een job sinds vorige week vrijdag, eindelijk! Echter is het maar een contract van 24u en is die 3 maanden geldig. Maar gezien het een nieuwe winkel is die opent en we maar met een team zijn bestaande uit 3 werknemers (één fulltimer en twee parttimers), is de kans groot dat ik vaak overuren zal mogen werken. Ook zouden ze in hun eigen vingers snijden als ze mij na 3 maanden geen nieuw contract willen geven, want met 2 kunnen ze de winkel niet redden. Mocht ik nu toch mijn job verliezen, dan moet er iets serieus mis gegaan zijn.
Toch wil ik blijven schrijven en jullie vertellen wat ik zoal heb meegemaakt. Voor sommigen is dit zeer herkenbaar, bij anderen wil ik graag hun ogen doen openen. Want het is niet fijn dat mensen je bestempelen als een luie profiteur, die liever thuis op de bank zit, en elke maand je stempelkaart binnenbrengt zodat er geld om je rekening komt. Terwijl je in tussentijd interim jobs had kunnen doen, of ergens gaan afwassen, schoonmaken,...
Interims
Mijn haar gaat rechtstaan als ik aan het woordje "interims" denk of de zoveelste telefoon krijg van een interimbureau.
Heel weinig van die mensen willen je echt helpen. Alles draait bij hen om targets halen, zoveel mogelijk mensen inschrijven en bedrijven overhalen om met ze samen te werken. Ik vergelijk hen vaak met onbetrouwbare modellenbureau's die jongens en meisjes overhalen zich bij hen te laten inschrijven, betalen voor van alles, maar geen klanten hebben, laat staan connecties.
Van zodra ik op de VDAB ingeschreven sta als werkzoekende komen ze als vliegen op mij af. Allemaal willen ze dat ik langskom, om mij (terug) in te schrijven. Of ze mij jobs kunnen aanbieden is iets anders. "We zullen je laten weten als we iets gevonden hebben." En dan hoor je ze niet meer tot je zelf al een job hebt gevonden.
Vorig jaar waren er twee bureau's die mij zouden voorstellen aan dezelfde winkel. Ik hoorde wekenlang niks meer van hen. En plots belde een collega van één van die bureau's (uit een andere stad) mij, opnieuw voor diezelfde winkel. Ik vertelde haar dat haar collega's en de concurrenten mij al zouden voorstellen, maar dat ik ze niet meer heb gehoord, dus als zij wel haar werk deed, dat ze het gerust zelf nog eens mag proberen. Maar ik bleef niet wachten en ging zelf eens langs om mijn CV af te geven (iets wat die bureau's niet graag hebben). Nog geen uur later belde die laatste van het interimbureau op dat ik de volgende dag op gesprek mocht gaan.
Uiteindelijk heb ik de job niet gekregen omdat ik zelf niet geïnteresseerd was in een tijdelijke job waarbij je iemand vervangt die in ziekteverlof is en niet weet wanneer die terugkomt. Zo heb je totaal geen zekerheid en kan je niet gemakkelijk op zoek gaan naar een andere job, want je kan ze niet vertellen wanneer je kan starten.
Heen en weer reizen
Nog nooit heb ik zo vaak moeten reizen voor een gesprek of test, en dan nog zo ver. Voor een bepaalde winkel moest ik naar het hoofdkantoor in Mechelen gaan om een test te doen voor de functie als Visual Merchandiser (ik kom van de Belgische kust). Met het openbaar vervoer was dit amper te bereiken, want zo'n hoofdkantoren liggen vaak in een industrieterrein waar zelden een bus passeert.
Dus heb ik mijn pa kunnen overhalen mij te brengen en daar een paar uurtjes te wachten tot ik gedaan had. Uiteraard werd er daarvoor geen kilometervergoeding terug betaald. Na die test heb ik ze trouwens nooit meer gehoord, zelfs niet met slecht nieuws.
Voor een winkel Brugge moest ik 2 dagen na elkaar op gesprek gaan, omdat die op 2 verschillende plaatsen een vestiging hadden en beide managers moesten mij gesproken hebben. Ze hadden dit perfect op één dag kunnen doen, maar daarvoor zou ik nog 2 of 3 dagen langer moeten wachten. Dus liet de regiomanager mij liever zo snel mogelijk komen en zei dat het dan niet belangrijk was dat de andere manager mij niet kan zien. Toen ik daar was kreeg ik te horen dat ik de dag nadien dus toch nog moest gaan. Dat is telkens 8,50 euro dat ik kwijt ben, om nadien te horen dat ze je toch niet aannemen.
Niet veel later moest ik terug naar Brugge, nu voor een interimbureau dat ik nog niet kende. Ik had hen aan de telefoon duidelijk gemaakt dat ik geen voorstander ben van interimbureau's, dus dat ze mij met zekerheid moeten zeggen dat ze jobaanbiedingen voor mij hebben openstaan.
Toen ik de dag nadien daar toekwam, bleek er niemand te zijn. De deur was dicht, er branden geen lichten, en ik kon niemand zien zitten. Volgens de openingsuren waren ze normaal gezien wel open. Ik belde ze, maar uiteraard nam er niemand op. En gezien ik mij nog moest inschrijven had ik ook nog geen gsm nummer gekregen. Ik heb daar een kwartier staan wachten, blijven bellen en blijven kloppen op de deur en het raam.
Uren later belde ze mij op waarom ik had gebeld. Bleek dat haar collega met wie ik een afspraak had ziek was en haar niks had gezegd. Zij zelf was op dat moment op verplaatsing.
Terug weggesmeten geld.
Pas daarna kreeg ik van de VDAB te horen dat je een attest kan krijgen van hen, zodat je maar 2 euro betaalt voor een treinticket. Je moet wel een schriftelijk bewijs hebben dat je een gesprek hebt en dat gaan tonen in het loket. Na 5 jaar was dat het eerste waar ik van hoorde. Ik ben daar al zo vaak geweest en nog nooit had iemand mij daarover verteld. Ik had nochtans al laten weten dat het reizen voor een job wel steeds geld kost die je eigenlijk niet hebt (want tjah.. je bent werkloos). En toch dachten ze er niet aan om dit mij te vertellen.
Dus één van eerste volgende reizen was naar Antwerpen. Daarna nog een paar keer naar Brugge en omstreken. En uiteindelijk ben ik toch weer in mijn thuisstad beland.
