Mijn gedachten | Aanslag 22 maart 2016

Ik herinner mij deze dag nog heel goed. We waren onderweg naar school, ik volgde toen nog Modevormgever in Syntra (Roeselare), en bij het wachten op de bus keek ik zoals gewoonlijk naar Facebook.
Rond 8u30 kwamen de eerste berichten binnen, er is een terroristische aanslag gebeurd op de luchthaven in Zaventem. En niet veel later ook de ontploffing in het metrostation in Brussel. 

Ik kan niet beschrijven hoe ik mij toen voelde. Bang was ik niet, eerder woedend. Hoe kunnen mensen zo gruwelijk zijn? Hoe kan het dat dit niet wordt voorkomen? Toen ik de dagen die daarop volgden naar het nieuws keek werd ik alleen maar nog meer kwaad door het laks gedrag van ons land. Ze hadden die terroristen al in het oog, maar ze deden er niks aan. 

Natuurlijk had ik ook een gevoel van medeleven met de slachtoffers, de families en geliefden die iemand verloren hebben of nog altijd in de onwetendheid leven. Is hij dood? Of leeft hij nog? In welk ziekenhuis zou hij liggen? Gelukkig vragen dat ik zelf niet moest stellen.

Terwijl België in de rouw was, werd er bijna geen woord over gerept op school. Ik had aangekondigd dat er in de middag een minuut stilte wordt gehouden en dat ik er graag aan mee deed. Alle respect voor de mensen die daar niet aan meedoen, dat is ieder zijn keus. Ik kreeg niet veel reactie, maar ok, het uur naderde en een klasgenoot en ik hadden de radio opstaan in een ander lokaal en deden mee. Andere klasgenoten lieten ons doen en deden in stilte hun werk verder. 
Maar toen kwam de leerkracht binnen. Ze wilde dat we kwamen en ik maakte eerst handgebaren dat we een minuut stilte hielden. Ze begreep het niet, dus begon ik te fluisteren. Nog steeds had ze het niet door tot ik het op normale stemvolume zei. Ik zag aan haar gezicht dat het haar niets deed en dat ze maar al te goed wist waarom we stil waren. Met een "air" liep ze weg en zei dat we haar zo snel mogelijk moesten volgen. Geen beetje respect of medeleven. En geen woord werd er nog over gesproken.