She's my heroin.

"Get outta that Chair, its my brothers chair"
Schreeuwt Eddy Valiant tegen het tekenfilm konijn die net zijn bips in de stoel wil plaatsen.
Als ik naar de plek kijk waar tot een tijdje terug vaak een blond dingetje zat, met een been in een soort van driehoek over het andere been.
Die plek is niet meer gevuld met deze verschijning.
Maar leeg is de plek ook niet, er komt een zacht geluidje en 2 beentjes strekken zich out als twee half open oogjes mij aan kijken voor ze zich weer sluiten, terwijl twee armpjes zich ook uit rekken"

"Mooie stretch" ontsnapt mijn lippen als ik naar het kleine zwarte katje kijkt dat op bepaalde dagen bijkans permanente residentie heeft genomen van dat plekje, en enkel en alleen tekens van leven vertoond als het, net zoals nu zich uitrekt, of als het honger heeft.

Ik trek mijn benen meer omhoog en zorg er voor dat de Fleece deken nu ook over mijn voeten komt als mijn ogen terug naar het scherm van de tv kijken, en ik opeens de uitbarsting van Eddy begrijp.
Als het tekenfilm konijn "Roger Rabit" genaamd trillend zijn hand van de stoel haalt blijven er 3 vingers in het stof op de rug leuning staan.
Mijn ogen gaan weer terug naar het kleine beestje dat nu haar staart knuffelt op dat plekje, de "bocht" van mijn Hoek bank, en plekje waarvan ik nooit begrepen heb wat de aantrekkingskracht van was.

De bank was zo geplaatst dat je op het plekje bij de arm leuning de t.v. het beste kon zien, mijn plekje.
Als ik wat meer filosofisch of dichterlijk was ingesteld zou ik gezegd hebben "De bocht is het symbool van tussen twee werelden te zijn."
Als mijn hand de papieren zak op de tafel voor mij ingaat, gaan er twee gouden oogjes open.
"Jouw ontgaat ook niks he?" de oogjes knipperen, en er komt beweging vanuit het beestje op die plek.

Op de Achtergrond hoor ik een wezel lachen en een man gekleed in zwarte kleding zeggen dat lachen gevaarlijk is. ik zucht omdat ik ook dit personage kan begrijpen. voor een redelijke tijd heb ik ook gedacht dat lachen, plezier "Gevaarlijk" was.

Want zie je, dat plekje waar Cosmic Creepers, nu recht op zit en mij aan kijkt met een blik dat je van een katje dat net uit haar slaap gewekt is door het geluid dat "Snoepjes" kan betekenen, zou verwachten, werd tot een tijdje terug op dagen bijna permanent bezet door een geblondeerd dametje, Edwige, die ik altijd lief kozend een "dingetje" noemde.

Dit omdat Edwige altijd aan gaf dat we niet een "ding" waren, maar meer een collectie van verscheidende "dingetjes".
Cosmic Creepers maakt haar weg over naar mij en rolt zich in een bal als ze zich tegen mijn been nestelt. ik geef haar een aaitje, en zet haar daarbij "Aan" als er een luid spinnend geluid uit het kleine vacht pakketje komt.

Ik kijk weer terug naar de t.v. en kan enkel maar denken "een collectie van verscheidende dingetjes".
We zijn nooit echt uit elkaar gegaan, hebben geen pauze genomen, want er was niks "samen" of "gestart" wat dingen als pauzes of separatie vereiste, want het was een collectie van verscheidende dingetjes.

Als ik het trillen van Cosmic Creepers tegen mijn been voel, gaan mijn gedachte toch weer naar haar, en hoor ik de grote grijzende teddy beer op het werk zuchten. "Ze was je heroïne, je denkt dat je haar nodig hebt, en dat je niet een fijne tijd mag hebben omdat je bang bent dat zij je dan zo ziet en denkt dat je haar niet meer nodig hebt. " ik kijk weer naar Cosmic Creepers "En ik weet dat je gelijk hebt kleintje, maar wat ze ook gedaan heeft is mij gered zoals ik haar heb gered, en dat we elkaar nu even niet meer zien..."

Ik maak mijn zin niet af, niet dat ik het niet durf of kan, het is meer dat ik het niet wil. ik sluit mijn ogen en merk dat het spinnen minder wordt.
Ik beweeg mijn hand weer naar het vacht mormeltje en als ik het aan raak hoor ik "Ik moet je batterijtjes vervangen zie ik, je blijft minder lang aan staan"
een glimlach krult zich weer in mijn lippen.
en gebruik ik mijn andere hand om mijn telefoon te pakken.
"Heb je zin om weer is een film te kijken, gewoon een gezellig dingetje doen"

Voor ik het door heb staat deze text in mijn scherm met daar onder in het klein [verzonden] en een grijs vinkje.
"zie is je heroïne" hoor ik weer in de achterkant van m'n hoofd.
M'n ogen kijken naar dat vinkje, hopend dat het van kleur verschiet en dat het vinkje een vermenigvuldiging doet.

ik leg mijn telefoon weer neer, als ik zucht als Tina Turner door mijn kamer schalt. "We don't need another hero"
Ik kijk weer naar dat plekje.

"jij misschien niet Tina, maar ik kan er echter wel een gebruiken, niet dat het gaat gebeuren"
Ik pak mijn telefoon weer en zet hem aan "Jah lijkt me leuk." krijg ik terug.
Mijn hart maakt een klein sprongetje terwijl Tina Turner door gaat "We don't need to know the way home"

Ik glimlach, ik voel mij weer "gered" als ik die woorden. Ze mag dan wel geen cape hebben, maar "Shes my...Heroine"