Er was eens, heel lang geleden, in een universum gelijkaardig aan de wereld zoals wij deze kennen, een koninkrijk.

Het was een vreugdevol, goed draaiend, welstellend koninkrijk waar de bevolking gelukkig samen leefde, met voedsel, drank en goed nieuws in overvloed.

Dit koninkrijk werd geregeerd door een strenge, doch rechtvaardige koning.

Jaren geleden, was de koning getrouwd geweest met een wondermooie koningin, die hem een dochter had geschonken. Na enkele jaren echter, was hun liefde voor elkaar verdwenen, en was zij naar een ander koninkrijk getrokken, om daar te gaan hertrouwen. Hun dochter had ze bij de vader, de koning, achtergelaten.

Naarmate de tijd verstreek, was de kleine meid opgegroeid tot een beeldige prinses, geliefd door de hele bevolking. Dagelijks liep ze door de stad, een babbeltje slaand met de mensen, winkelend, gewoon genietend van de buitenlucht, en de natuur in het koninkrijk.

Ook de koning werd stilletjesaan wat ouder, zijn haren wat grijzer, zijn rimpels wat dieper. En vooral, hij begon zich vaker en vaker af te vragen, wat de zin van zijn leven was. Of ie wel stond waar ie wou staan op zijn leeftijd, of ie alles had gedaan wat ie altijd al wilde doen.

Voor zichzelf wist ie al dat door de vraagstelling alleen het antwoord hierop wel negatief moest zijn.

Dus op een dag, legde hij zijn kroon en zijn mantel op zijn troon, trok een leren jas en een jeansbroek aan en sloeg de deur achter zich dicht. Ook koningen krijgen nu eenmaal te kampen met een midlifecrisis.

De midlifecrisis van de koning, zorgde wel voor een crisis in het koninkrijk. Want wie zou nu de troon bestijgen en het land regeren? Er was de prinses, maar, ze was nog zo jong, amper meerderjarig, en het land was nog nooit door een vrouw alleen geregeerd.

Na een beraadslaging tussen de raadslieden van de verdwenen koning, werd dus beslist, dat er voor de jonge prinses een bekwame partner gevonden moest worden, waarmee ze samen het land zou kunnen regeren, op zijn minst tot de terugkomst van de koning.

De prinses was hier niet tevreden mee, ze hield wel van haar jonge leven, het uitgaan, gaan en staan waar ze wou zonder verantwoording af te moeten leggen aan een echtgenoot. Ze kon zich ook niet voorstellen met wie de raadslieden zouden komen aanzetten, dat zij het zou zien zitten er haar hele leven mee te gaan delen. Maar trouw aan haar koninkrijk als ze was, en bewust van haar verplichtingen, stemde ze er toch mee in dat de raadslieden mogelijke partners mochten aanbrengen, zolang zij zelf het laatste woord had over wie uiteindelijk haar man zou worden.

De raadslieden schoten meteen in actie, een groot feest werd georganiseerd, prinsen van heinde en verre werden aangeschreven, iedereen werd in beweging gebracht. Binnen enkele weken wilden ze een kroningsdag houden voor de toekomstige koningin en haar uitverkoren koning.

In tussentijd veranderde de prinses nog niets aan haar gewoontes, ze ging nog steeds dagelijks het centrum in, en maakte lange wandelingen. Ze zou op het feest wel zien of er voor haar iets zou veranderen, dacht ze bij zichzelf.

Op een van haar wandelingen kwam ze op het strand terecht, al waar ze een luid gesnurk hoorde.

Heel stilletjes kwam ze dichterbij. Ze zag de hoeven van de halfling trillen bij elke ademhaling. Duidelijk diep in dromenland. De halflingen van dit universum, waren magische wezens, ontsproten uit de liefde tussen verschillende rassen. Deze was duidelijk deels eenhoorn, te zien aan het grootste deel van het lichaam, de hoorn en de kleurschakeringen in het haar. De spitsige oren en de haast doorzichtigheid van de huid kwamen duidelijk van de elfen. Ze knielde naast de halfling neer, en streelde zacht de manen.

Opgeschrikt werd de halfling wakker, zijn ijsblauwe ogen staarden haar angstig aan. Hij wist dat hij hier niet hoorde te zijn. Halflingen hoorden thuis buiten het koninkrijk, een groot deel van de mensenbevolking was namelijk bang geworden door alle verhalen die oude vertellers hen hadden wijsgemaakt.

«Rustig maar» zei de prinses. «Ik doe je geen kwaad. Wat brengt je hier?» Ze wist dat halflingen die afstamden van elven, ook mensentaal kenden.

De halfling herkende de prinses van het volk, kalmeerde en wist uit te leggen dat hij tijdens het drinken in het water was belandt, en meegesleurd door de stroming op het strand was terechtgekomen. Hij stond recht, boog voor de prinses, en bood zijn excuses aan voor het betreden van haar domein.

De prinses had het nooit hoog opgehad met de scheiding tussen mensen en wezens, en maakte de halfling duidelijk dat ie er welkom was. Ze bekeek zijn lange doorschijnend lichtgrijze poten en merkte de vele schrammen op die ie had opgelopen tijdens zijn wilde waterrit. Hierop nam ze hem mee naar het kasteel, om de wonden te verzorgen. Achteraf dankte de halfling de prinses, en ging ie terug de grenzen over. Doch niet zonder te vermelden dat wanneer de prinses hem nodig zou hebben, ze maar zou hoeven te roepen.

Enkele dagen gingen voorbij, de voorbereidingen voor het feest waren in volle gang. De raadslieden hadden invitaties gestuurd naar elke levende prins van huwbare leeftijd. Elke kandidaat had zijn komst al bevestigd. Onder hen ook een prins uit een vergelegen koninkrijk.

Deze prins echter, leefde onder de duistere hoede van zijn stiefmoeder, die na de dood van zijn vader het koninkrijk had overgenomen, en had laten vervallen. Wekelijks waren er plunderingen van draken en trollen. Halflingen kwamen er hun kunsten oefenen waarbij al eens een verdwijning te pas kwam, of een dode viel. Moord door hebzucht kwam te pas en te onpas zelfs binnen de eigen bevolkingslaag voor, en het hele koninkrijk lag in een dichte mistnevel opgetrokken door de overvloed aan duistere magie die er heersde. De prins had er heel wat voor over om uit zijn koninkrijk weg te kunnen trekken en was dan ook vast van plan de nieuwe man van de prinses te worden, zodat hij over haar koninkrijk zou kunnen regeren.

Om zijn plan een grotere slaagkans te geven, ging hij te rade bij de dorpsheks.

Zij gaf hem enkele ballen, een liefdesdrank en een pot zalf mee, voor hij vertrok naar het feest.

Op zijn weg naar het koninkrijk van de prinses, kwam deze prins hier en daar een koets tegen van andere uitgenodigden. Hier gooide hij telkens een van de ballen naar, waar de koets inclusief inzittenden ineens in verdwenen.

De dag van het feest kwam hij mooi op tijd aan, zoals geinstrueerd door de heks, deed hij een handschoen aan, en zalfde het goed in. Bij binnenkomst stond de zaal al vol jonge mannen, jonge prinsen, zoekend naar hun prinses. De introducties lieten niet lang op zich wachten, er werd gretig gedronken en gelachen, handen werden geschud. En hoe meer handen de prins schudde, hoe minder competitie er over bleef. De zalf zorgde er namelijk voor dat de mannen die er mee in aanraking kwamen, erg dringend naar het toilet moesten – waardoor ze uit het zicht verdwenen – waarna hun stem begon te kraken, en ze stuk voor stuk honderden gigantische pukkels over hun gezicht wisten uitbreken, waaruit licht- en donkergroen slijmspetters spatten. Zo konden ze niet in de nabijheid van de prinses komen, dus deze slachtoffers dropen zo stil mogelijk af, het kasteel uit, in de hoop dat niemand hen zou zien.

De prinses was in het geniep al een paar keer komen kijken in de zaal, achter de gordijnen, en had wel gemerkt dat er wat niet pluis was. Mannen die ze er net wel interessant had vonden uitzien waren ineens spoorloos verdwenen, en ook anderen waren er niet meer. Het leek haar sterk dat deze heren eerst van mijlenver naar het kasteel waren gekomen, om dan terug te vertrekken zonder haar te zien te krijgen. Ze werd bang om wat er mogelijk aan de hand zou kunnen zijn en moest terugdenken aan de halfling. Dit wezen beschikte over de nodige magie om uit te pluizen wat er gaande was en haar alsook te kunnen beschermen vooraleer ze misschien zelf zou verdwijnen.

Ze trok zich terug in haar kamer, en riep de halfling.

Nog voor ze het goed en wel besefte stond het wezen bij haar in de kamer, en sloeg zijn hals rond haar hals ter begroeting. Ze vertelde hem wat ze had opgemerkt, hierop toverde de halfling zich in mensengedaante en ging de zaal in, op onderzoek uit.

Het duurde niet lang voor ie de prins met de handschoen zag staan, begroetend, handen schuddend, zijn leven vol magie had hem vaker kennis laten maken met de specifieke geuren van zalven die mensen domweg voor parfum zouden aanzien. Hij ging terug naar de prinses en vertelde haar de reden van de verdwijningen.

De prinses verscheen meteen op het balkon van de zaal, alle resterende prinsen keken haar verwachtingsvol aan.

Ze knikte naar elk raadslid die zich hadden opgesteld tegen de muren van de zaal. Al ware dat ze een beslissing had gemaakt.

De prins greep al naar het drankje in zijn zak, het juiste moment afwachtend om de zaal in een nevel te hullen en het drankje naar de prinses te gooien waardoor haar hart eeuwig aan hem zou toebehoren, toen ie ineens een arm rond zijn middel voelde die hem in bedwang hield. De halfling had zijn mensengedaante aangehouden, om de prinses te beschermen.

De prinses nam het woord voor de zaal, vertellend over de door haar opgemerkte verdwijningen, en dat ze met behulp van een halfling te weten was gekomen dat prinsen blijkbaar heel erg ver gaan voor een koninkrijk. Ze vertelde erbij wie de schuldige prins was, en dat ze hierdoor geen prins tot bruidegom zal nemen. Hierop beroofde de halfling de prins van de resterende magische elementen en liet hem los. De prins vluchtte zo snel als hij kon het kasteel uit, achterna gezeten door de woedende meute prinsen daar aanwezig die door hem hun kans ook verkeken zagen.

Nu de zaal leeg was, buiten de prinses, de halfling en de raadslieden, keken de raadslieden de prinses aan, hopend op een oplossing. Want nu hadden ze niet alleen geen koning, maar ook geen hoop meer op een toekomstige koning aangezien ze net elke prins die niet geliquideerd was had afgewezen. De halfling nam zijn eigen vorm terug aan, en sloeg zijn hals terug rond de hals van de prinses.

«Zie hier» verklaarde de prinses «de halfling die dit koninkrijk heeft gered, is degene die ik tot koning kies» De monden van de raadslieden vielen open van verbazing, een halfling hoorde niet in een koninkrijk, en al helemaal niet als koning. Hierop veranderde de halfling terug in mensengedaante. «Geen nood, raadslieden, de bevolking hoeft nooit te weten te komen dat ik geen mens ben, moest dit het voor jullie makkelijker maken.»

Elkaar aankijkend, schouders ophalend en zuchtend dat je met de prinsessen van tegenwoordig toch nooit meer kunt weten wat je te wachten staat gingen de raadslieden hiermee akkoord, en er werd doorgegaan met de kroning en troonsbestijging.

De halfling en de prinses regeerden met zachte hand over het land, dat door de magie van de halfling ook extra bescherming genoot, en leefden nog lang en gelukkig.

Wat de koning betreft... Wel enkele jaren na zijn verdwijning, daagde die opeens uit het niets terug op, samen met een vrouw uit een ander koninkrijk, en ze openden samen een tattooshop waar zowel halflingen als mensen als klanten werden aanvaard.