Hij lag te sterven helemaal alleen, in de kou.

Hij wist dat hierbuiten zonder enkele beschutting heeft ie absoluut geen kansen. De temperatuur is veel te laag om 's nachts buiten te blijven. Maar hij had geen onderdak. Niet meer, en het besef ervan deed hem heel veel pijn.

Hij keek eromheen, het was al lang donker en bijna overal was er licht uit. Alleen maar dat warenhuis tegenover de weg was nog verlicht.

"Zou het de hele nacht verlicht blijven?" vroeg ie zich af.

Het leek zo warm daarbinnen, het is zo dichtbij.. die warmte en toch zo onbereikbaar. Wat pijnlijk!

Hij ging fantaseren, hij was nu binnen in dat warenhuis. Eerst pakte hij een dikke jas van kledingrek en trok hem aan, toen plofte hij op een zachte bank bij de meubels. Nee, het was nog steeds koud. Hij pakte wollen dekentje dat lag zorgvuldig door iemand opgevouwen op de stoel ernaast. Nog steeds koud. Hij pakte nog er eentje en dan nog er eentje, hij pakte de hele stapel dekens. De stapel was op, meer hadden ze niet. Maar hij had het nog steeds koud. Te koud.

Opeens werd het helemaal donker.

"Toch doen ze hier licht ook uit," was zijn laatste gedachte.

Maar de verlichting stond nog steeds aan, het waren zijn ogen die dichtgingen. Voor altijd.

Hij was gevonden pas 10 uur later op straat. Helemaal bevroren, letterlijk een stuk ijs.

Hij lag nog steeds op dezelfde plek waar ie vergeten was, in winkelkarretje. Een lang groen stuk ijs, dat ooit een komkommer was.