Een "Big"adventure (met film onderin)

Als gedragstherapeut kom je van alles tegen en maak je een boel mee. Maar de afgelopen 2.5 dagen spannen toch wel de kroon. Ik was een aantal weken al ingeschakeld om te kijken of ik iets kon bereiken met twee buitenlandse honden. Zij waren uit Portugal gehaald door een mevrouw met de beste bedoelingen van de wereld en bij een opvang geplaatst die vervolgens op zoek zou gaan naar een goed adres voor deze honden. Daar bleek echter dat deze twee meer nodig hadden en dus werden ze verplaatst naar een plek waar meer één op één contact mogelijk was. Dat liep echter ook niet zoals gehoopt dus werd professionele hulp ingeschakeld. Zo maakte ik kennis met Mel en Big. Mel was de moeder en Big de zoon. Gelijk viel me al op hoe bang Big was. Ondanks dat hij al 7 weken op die plek zat, was hij nog steeds extreem bang voor de geluiden om zich heen. En ik was natuurlijk helemaal eng. Dat dit tijd ging kosten was me wel duidelijk. Ik besloot in mijn eigen tijd (pro deo) regelmatig langs te komen om eerst een relatie op te bouwen. Ik wilde weten in hoeverre ze überhaubt een relatie zouden opbouwen en als er al voldoende vertrouwen zou zijn......hoe zouden ze reageren op de elementen in onze maatschappij? Waren deze honden allebei wel plaatsbaar? Mel had alleen maar op straat geleefd en Big was er zelfs geboren. Ik weet dat mensen dit niet graag willen horen maar helaas kom ik in mijn vakgebied ook wel eens honden tegen die de druk van onze maatschappij niet trekken. Malafide organisaties die gewoon elke straathond van straat trekken en naar Nederland rijden om er vervolgens met een zielig verhaal geld aan te verdienen. Er zitten gelukkig ook paraltjes tussen al die organisaties dus alsje besluit voor zo'n hond te gaan is het van groot belang goede research te doen!

Afgelopen zondagochtend ging de telefoon en mijn hart stond stil.........Mel en Big waren in de nacht ontsnapt en spoorloos! Ik weet niet welke emoties er allemaal door me heen gingen! En dan ben ik zo dankbaar voor mijn grote netwerk van cursisten. Want eind van de ochtend werd ik gebeld door één van mijn cursisten dat ze een bange gewonde hond hadden gevonden en hoe ze die het beste konden benaderen. Toen ik de omschrijving hoorde, wist ik gelijk dat dit om één van de twee moest gaan en ik ben er naar toe geraced.

En daar zat Big ;-( onder het bloed! In de eerste instantie schrok ik maar ik zag al gauw dat het meer bloed dan wond was. Hij was alleen helemaal over zijn toeren door alles wat er daarvoor al gebeurd was dus het duurde nog uren voordat we hem uiteindelijk veilig en wel te pakken hadden. Dank dank dank voor iedereen die geholpen heeft!
Daarna gelijk naar de dierenarts waar hij gehecht werd maar toen.....wat moesten we nu?

Terug naar de plek waar hij vandaan kwam was geen optie en niemand kon hem een plekje bieden. Dus een telefoontje naar mijn lieve husband en de deal was rond.......Big ging met ons mee en ik zou de eerste nacht bij hem in de stal slapen om hem in de gaten te houden. In huis was geen optie ivm mijn eigen hond.

Het was een lange heftige nacht met een hond die volledig van het padje was. We hebben allebei geen oog dicht gedaan maar daar in de stal was het Big en ik en niemand anders.......we maakten eindelijk de klik die ik de ontmoetingen er voor niet had kunnen bereiken. De volgende ochtend bleek er nog steeds geen enkel spoor van Mel ;-( Waar is onze Angel heeft zich direct ingezet om een zoekactie op poten te zetten, wat een moord organisatie!!! Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers en gingen aan de gang. Eind van de dag toen Big wat rustiger was ben ik ook die kant op gegaan en heb samen met een vriendin de zoektocht gedeeld.

Maar de maandag ging voorbij zonder een enkel spoor van Mel.......het was stil. Veel te stil. Big en ik gingen de nacht weer samen in.........Mel alleen, in the middle of nowhere......mijn hart brak.