Sluwe John verliest (nooit) zijn streken (deel 2)

Ruud dacht dat hij als eerste op het politiebureau zou binnenkomen, maar niets was minder waar. Jacques zat al achter zijn bureau. Hij was duidelijk iets aan het bestuderen. Ruud zei joviaal: “Mogge, Sjaak!”, maar Jacques bromde alleen. Ruud kon de betekenis hiervan al invullen: het is Jacques. Ruud vond Sjaak veel gezelliger klinken dan Jacques, dus hij hield het gewoon op Sjaak.

Ruud ging achter de bureaustoel van Jacques staan en keek mee over zijn brede schouder. Wat zat Jacques toch zo aandachtig te bekijken? Het bleek een foto te zijn van het plaats delict, of PD zoals dat altijd werd afgekort. Op de foto stond het tafereel afgebeeld, dat ze laatst aantroffen. Sluwe John onderuit gezakt op zijn lievelingsstoel, een straaltje bloed dat langs zijn slaap liep. In zijn linkerhand het pistool. Ruud zag er niets nieuws aan, maar Jacques schudde zijn hoofd en zei: “Er klopt iets niet, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen.”

Ruud bleef een tijdje meekijken, maar kon ook niets vreemds ontdekken. Daarna liep hij naar zijn eigen bureau, ging op de blauwe bureaustoel zitten en schakelde zijn laptop in. Vrijwel direct hoorde hij een bekend geluid. Ping. Dat betekende dat er een nieuw e-mailbericht was. Ruud opende zijn inbox en zag eerst een paar onbeduidende mailtjes over het aanstaande kerstdiner dat de politieleiding wilde organiseren. Hij wilde bijna zijn e-mail afsluiten, toen zijn oog viel op het nieuwe mailtje. Het was van de schouwarts. De sectie was voltooid. Ruud informeerde Jacques erover die nog altijd gebogen zat over de foto. Jacques hees zijn zware lichaam uit zijn leren stoel. Jacques was enorm gehecht aan deze stoel, hij had hem al jaren. Het was niet bepaald een sieraad in de ruimte, maar Jacques weigerde het mee te laten nemen naar de stort. Ook al was de rugleuning hier en daar behoorlijk beschadigd en piepten de wielen als hij de stoel aanschoof.