Zij was natuurlijk de enige die een jurk droeg met de kleuren van een tropische zonsondergang.
Bij ons op de Antillen is het rouwkleding-protocol de laatste decennia behoorlijk versoepeld.
In het kader van 'back to the roots', zie je hier bij een uitvaart steeds meer mannen in een zwarte (of zelfs witte) guayabera, met een donkere broek, in plaats van een 'Europees' zwart pak.
Ook over dames in mouwloze witte jurk, zonder hoed of mantilla, wordt er vandaag de dag geen schande meer gesproken, maar verder moet het ook niet gaan.
Tussen de Psalm 23 en het Onze Vader, vertelde ik:
Dat zij in God geloofde, maar steeds minder ophad met Zijn grondpersoneel.
Die verdacht zij ervan hun arbeidsovereenkomst eigenmachtig te hebben opgesteld, zonder dat die was geconfirmeerd door de Grote Baas daarboven.
Het was bovendien bewezen dat velen van hen rottigheid uithaalden in werktijd.
Dat zij van bloemen hield, maar geen rouwkransen e.d. wilde:
Ik moest namens haar vertellen over de ziekte van Meniere: door de evenwichtsstoornissen werd zij bedlegerig, kreeg daardoor circulatiestoornissen en uiteindelijk een lek in een van de poreuze aderen in haar been. Een kettingreactie waarvan de laatste schakel haar fataal werd.
'Laat iedereen die bloemen wil kopen, liever wat doneren aan een organisatie die onderzoek naar de ziekte van Meniere financiert.'
Dat zij met vervroegd pensioen ging, om aan haar tweede carierre te beginnen:
Zij werd nanny, naschoolse opvang en schoolvakantie-entertainer van haar kleinkinderen.
Dat zij 'lopen eten op straat' streng afkeurde. Als voorbeeld van hoe haar nazaten het vooral niet moesten doen, placht zij een fenomenale act op te voeren van wat zij benoemde als 'de vretende menigten in de winkelcentra', compleet met smakkende geluiden en de mimiek behorend bij het aflikken van vette vingers.
Bij het gezamenlijk sluiten van de kist, raakten bijna mijn vingers bekneld. Was het een hallucinatie dat ik nog net op tijd haar stem meende te horen? 'Pas op je hand, mijn kind!'
Mijn lieve, zorgzame, wijze Mama, met haar uitgesproken mening over vele zaken en haar gevoel voor humor. Wat lag zij er prachtig bij, in haar glanzende rose feestjurk en een wolk van Chanel nr.5, terwijl wij in onze rouwkleding zweetten.
Zij was de enige met een geamuseerde glimlach op haar gezicht en ze zag er jaren jonger uit dan ik me voelde, want zij ging naar een betere wereld. Wij bleven achter en zullen haar altijd blijven missen.
