Soms komt er uit een oventje een misbaksel

Het leven is anno 2118 niet rooskleurig. Vroeger was alles beter, ondanks Mark. Ik herinner me nog dat hij mij vroeg zijn zaad te ontvangen, hij zou mij rijkelijk belonen. Maar ja, ik had het kunnen weten, hij hield zich uiteraard niet aan zijn afspraak. Voor hem was ik enkel een laatste redmiddel om voor het nageslacht te zorgen. Hij heeft het nog geprobeerd om me voor nop aan de haak te slaan. Toen dat niet aansloeg, begon het dreigen. Hij zou me ten schande zetten voor het hele plein. Ging al mijn vuile was buiten hangen. Pech dat hij mijn wasknijpermandje niet kon vinden.  Dan maar de stroopsmeertactiek uit de kast halen. Ik hanteerde zo charmant de afwasborstel, daar had grote bewondering voor en hij was ervan overtuigd dat wanneer ik me er even toe zou zetten, ik zelfs een walnoot met een pincet kon kraken.  

Immuun was ik voor zijn geslijm.  

'Luister, Dana, ik ga eerlijk tegen je zijn. Jij bent de vrouw die door mij uitverkoren wordt om mijn erfgenaam te baren. Want volgens de laatste berichten groeien die niet uit de bloemkolen. Hahaha.'

Mark zei me hem mijn prijs te noemen. Hij had er wel een paar duizend euro voor over om mij tot bakoventje te bombarderen. Ik hoefde slechts mijn eisen op te noemen.