Morgen zal ik wel eens sterven moeten
maar dat zeg ik ied're dag
omdat in bijgelovigheid ik wensen mag
te leven wel en lang, wil ik daarom boeten

met de vrees wat niet is, nog komen zal
maar ondertussen in toekomstige verwachting
genieten kan van nu. Is dit verkrachting
van mijn 'zijn' of smakeloos gebral?

Als ik dat een honderd jaar kan zeggen
elke dag wat dichter, elke dag wat echter
hoef ik op het eind niet uit te leggen

dat morgen verder lijkt dan vierentwintig uren
en geef gerust maar toe, ik ben niet slechter
af als ik op die manier, de tijd laat langer duren.

 

© Rudi J.P. Lejaeghere

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email